رتبه بندی فیلم‌های “پارک چان-ووک” (PARK CHAN-WOOK) که باید تماشا کنید

“پارک چان-ووک” یکی از بهترین فیلمسازان دو دهه گذشته است. این کارگردان اهل کره جنوبی به خاطر طنز پوچ خود و فیلم‌های چندلایه‌اش شهرت دارد. فیلم‌های او اغلب توسط شخصیت‌های اصلی خود تعریف می‌شوند. تکنیک روایی چان-ووک و توجه او به جزئیات هنری به عنوان یک کارگردان تحسین برانگیز است، اما در حقیقت توجه او به مفاهیم سیاسی، اقتصادی، و اجتماعی است که او را به فیلمسازی خبره تبدیل کرده است. در اینجا می‌خواهیم رتبه بندی فیلم‌های “پارک چان-ووک” را به شما معرفی کنیم. با پروشات همراه باشید.

10. ماه رویای خورشید است – THE MOON IS THE SUN’S DREAM – 1992

پارک در آثار اولیه‌اش دلبستگی خود به مثلث‌های عشقی را نشان می‌دهد. گرچه این موضوع را در “کنیز” دیدیم، اما در آثار اولیه‌اش چندان کامل نیست. طوری که در مصاحبه‌ها این فیلمش را نقض می‌کند. با اینکه فیلم با بودجه کم و بازیگران نه چندان شناخته شده ساخته شد، اما چندان بی ارزش نیست. شاید بتوانیم تولید ضعیف فیلم را نادیده بگیریم اما نمی‌شود از داستان نامنسجم، شخصیت‌های نپخته و ساخت بی کیفیت فیلم بگذریم. فیلم مضامینی مثل انتقام و خشونت را نشان می‌دهد که کارگردان هنوز هم به آن پایبند است. یک فیلم سخت که شاید در کارنامه “پارک چان-ووک” جایی نداشته باشد.

همچنین بخوانید: بهترین فیلم‌های کره جنوبی در قرن بیست و یک که باید تماشا کنید

9. تریو – TRIO – 1997

یک ملودرام آشفته با عناصر و مضامین آشنای فیلم‌های پارک که البته امضای یک کارگردان تازه کار را نشان می‌دهد. داستان درباره زندگی سه نفر است که سرنوشت و انگیزه‌های مشترک آنها را به هم وصل می‌کند. درباره فراند کار پارک زیاد صحبت شده است، اما این فیلم فرایند تحول او را ثابت می‌کند. متن ضعیف است، روایت‌ها سطحی و نامنسجم هستند و مهمتر اینکه طنز رایج فیلم‌های او در این اثر وجود ندارد.

8. همدردی با آقای انتقام – SYMPATHY FOR MR. VENGEANCE – 2002

سومین سری از سه گانه “انتقام” ضعیف‌ترین آن است. البته این موضوع نشان دهنده کیفیت دو سری دیگر است. ریو با دوست دختر کمونیستش نقشه می‌کشد که دختر یک تاجر ثروتمند را بدزدند و برای عمل پیوند خواهرش کلیه داشته باشند. آنچه در ادامه داستان رخ می‌دهد مثل یک دایره کامل است. تمایل پارک برای نشان دادن انتقام در قالب خشونت نمایش داده می‌شود. با این که مضمون فیلم با فیلم‌های دیگر مشترک است اما کارگردان تلاش خودش را می‌کند که این ارتباط دیده نشود.

این فیلم واقعی‌تر بوده و شرارت وجود انسان را بهتر نشان می‌دهد. واکنش حیوانی چشم در چشم شدن انسان‌ها در فرهنگ‌ها و شخصیت‌های مختلف مشترک است. رویارویی این احساسات توسط سه شخصیت مهم اوج فیلم را ایجاد می‌کند.

7. منطقه امنیتی مشترک – JOINT SECURITY AREA – 2000

ساده‌ترین فیلم پارک که اثری تاثیرگذار است. موضوع ساده آن پیرامون سیاست محلی و بین المللی با داستان دوستی و انسانیت یکی شده است. سوفی جین وقتی به مرز کره می‌رسد که کشور آرام نیست. سربازهایی از کره شمالی و کره جنوبی شاهد ماجرا هستند. فلش بک‌های داستان لایه‌های مختلف آن را به نمایش می‌گذارد. فیلم تصاویر و روایت خاص پارک را ندارد. با این حال نمی‌توان گفت تماماً ضعیف است. صحنه‌های طنز داستان هم بسیار خالص و سطحی می‌باشد. بنابراین شاید فراموش کنید شاهد تماشای یکی از فیلم‌های چان-ووک هستید.

شرایط عجیبی که در آن دو رقیب باهم روبرو می‌شوند نشان دهنده تراژدی‌ای است که بر دو شخصیت تأثیر می‌گذارد. فیلم اجراهای زیبایی را نشان می‌دهد، به خصوص از جانب “سونگ کانگ-هو” (Song Kang-ho). شاید “منطقه امنیتی مشترک” انسانی‌ترین اثر پارک تا به امروز است.

6. عطش – THIRST – 2009

در پایان “عطش” عطشتان بیشتر می‌شود. این فیلم با ترکیب طنز و صحنه‌های جنسی یادآور ژانر خون آشامی است. فیلم حوالی دوره “گرگ و میش” اکران شد. یک تراژدی درباره کشیشی که در جریان یک بیماری مرگبار داوطلب واکسن می‌شود. او که ابتدا یک شفابخش تلقی می‌شود، سرانجام به خون آشام تبدیل شده و عاشق می‌شود.

“سونگ کانگ-هو” با اجرای خوب فیلم را موفق می‌کند. کارگردان با ابزار طنز خود فضای جالبی ایجاد می‌کند که دیدنی است. مثل صحنه عشق بازی دو شخصیت با یک مرده. عناصر ترسناک و خون آشامی صحنه‌های زننده‌ای ایجاد می‌کند اما به طور کلی طنز تلخ و صحنه‌های خون آشامی فیلم را به تعادل می‌رسانند. شاید فیلم از لحاظ نمایش خشونت و داستان پردازی در رتبه بندی فیلم‌های “پارک چان-ووک” بهترین نباشد اما دیدنی است.

همچنین بخوانید: معرفی 5 فیلم جذاب و دیدنی از کره شمالی

5. استوکر – STOKER – 2013

اولین فیلم انگلیسی زبان پارک، یک اثر ترسناک مدرنیست که بیشتر شبیه داستان پریان است. وقایع داستان چندان منسجم نیستند. “میا واشیکوفسکا” (Mia Wasikowska)، “نیکول کیدمن” (Nicole Kidman) و “متیو گود” (Matthew Goode) از بازیگران این فیلم هستند که هرسه شان سوژه می باشند. ریچارد استوکر در روز تولد 18 سالگی دخترش ایندیا (میا) تصادف می‌کند و می‌میرد. عمو چارلی برای کمک به خانواده پیش آن‌ها می‌آید. اولین بیوه ریچارد کم کم از چارلی خوشش می‌آید، اما او هم انگار از ایندیا خوشش می‌آید. رفته رفته رازهای دیگری آشکار می‌شود.

فیلم پر است از نمادهای مربوط به جوانی بزرگسالی، مثل کفش‌های سفید ایندیا و هدیه عمو چارلی. تبدیل شدن ایندیا به یک زن جوان، فاصله گرفتنش از مادر و توانایی تصمیم گیری‌اش برای خود فیلم را دیدنی می‌کند. شک گرایی پارک در قالب شخصیت ایندیا نشان داده می‌شود. علاقه میا به فیلم‌ها و شخصیت‌های پیچیده فیلم را پیچیده می‌کند و به پارک کمک می‌کند تا ایده‌هایش را نمایش دهد. “متیو گود” و “نیکول کیدمن” هم با حضور خود اجرای او را تکمیل می‌کنند.

4. من یک سایبورگ هستم، ولی مشکلی نیست – I’M A CYBORG, BUT THAT’S OKAY – 2006

فیلمی متفاوت در کارنامه پارک با طراحی صحنه، عناصر هنری، فضا و تصویرسازی متفاوت. حتی طنز آن هم برخلاف سلیقه پارک صریح و بی پرده است. داستان در یک بیمارستان روانی رخ می‌دهد که نشان دهنده طنز بی معنای آن است. اما پارک با قدرت خود توانسته یک عاشقانه فانتزی و ابزورد خلق کند که لذتبخش و در عین حال غم افزاست. یونگ-گون بعد از بریدن مچ دستش برای شارژ کردن بدن خالی سایبورگی اش به بیمارستان روانی برده می‌شود. این اتفاق‌ها طرز فکرش را عوض نمی‌کنند و او در آنجا با ایل-سون دوست می‌شود. حالا ایل-سون می‌خواهد از او محافظت کند.

معصومیت و شیرینی شخصیت‌های این سریال آنها را دوست داشتنی می‌کند. فیلم با پیشبرد داستان به یکی از بهترین آثار در رتبه بندی فیلم‌های “پارک چان-ووک” تبدیل می‌شود. شخصیت‌های اصلی با اجرای دیدنی در کنار هم سورئالیسم و انسانیت را به نقش‌های خود می‌بخشند و عواطف و احساسات را خوب به تصویر می‌کشند. این فیلم نمای دیگری از عشق را به شما نشان می‌دهد. عشقی که تنها عنصر نجات بخش زندگی است.

3. بانوی انتقام – LADY VENGEANCE – 2005

“لی یونگ آئه” (Lee Young-aae) در این فیلم پارک، برخلاف انگلیسی زبان او، تنها یک بازیگر نیست بلکه عنصر حیات بخش فیلم است. حرکات، انگیزه‌ها، حس و حال، نگاه کردنش و طرز فکر اوست که فیلم را می‌سازد. تماشایی‌ترین اثر سه گانه “انتقام” که به لطف کارگردانی و سلیقه هنری پارک دیدنی است. اما بیش از هرچیز داستان و اجرای یونگ است که فیلم را می‌سازد. گئوم-جای تازه آزاد شده از زندان فقط یک انگیزه دارد: انتقام. او می‌خواهد فردی که زندگی‌اش را خراب کرد، بکشد، اما رفته رفته به حقایق بیشتری پی می‌برد.

فیلم در پایان به معنای عمیقی می‌رسد که حتماً باید تماشا کنید. چون فقط یک اثر درنده و انتقام جویانه نیست. فیلم دائم در میان سیاه و سفید شدن دست و پا می زند. پارک با این اثر فیلمی کامل ساخته که توانایی‌هایش به عنوان فیلمساز را ثابت می‌کند.

2. اولدبوی – OLDBOY – 2003

کمتر پیش می‌آید فیلمی با شخصیت پردازی خوب ببینیم. “چوی مین-سیک” (Choi Min-sik) از این فرصت استفاده کرد و یکی از بهترین اجراهای قرن را نشان داد. ریتم نامسنجم فیلم ناراحت کننده است و ممکن است تماشای فیلم را برای عده‌ای سخت کند. اما همین موضوع آن را به اثری خاص تبدیل می‌کند که انتظارات تماشاگران را کنار می زند. صحنه‌های اکشن فیلم آنقدر خوش ساخت هستند که فیلم را حقیقی جلوه می‌کنند. پارک توانسته علل و معلول هر عمل را به خوبی به شخصیت اصلی و شخصیت‌های دیگر وصل کند. یکی از صحنه‌های اکشن فیلم که در آن شاهد هنرهای رزمی هستیم حقیقتی تراژیک درباره درد و رنج اوه را نشان می‌دهد.

فیلم پایان ادیپه وار و شکسپیری دارد که در قالب سرنوشت اوه نشان داده می‌شود. مضامین اصلی “الدبوی” درونی و بیرونی هستند. پارک یک زبان سینمایی نادر و شاعرانه خلق کرده که عذاب وجدان، حسرت و انتقام انسان را خوب نشان می‌دهد.

همچنین بخوانید: 12 فیلم آسیایی جذاب و دیدنی که بر فرهنگ عامه تأثیر گذاشتند

1. کنیز – THE HANDMAIDEN – 2016

بهترین اثر رتبه بندی فیلم‌های “پارک چان-ووک” با روایتی غنی که بیننده و منتقد را راضی می‌کند. داستان سه روایت منسجم دارد و با الهام از رمان “سارا واترز” داستان یک یتیم جیب بر و یک پرنسس ژاپنی را نشان می‌دهد. سوک-هی با نقشه به پرنسس نزدیک شده و حالا بین هدفش و علاقه‌اش به پرنسس گیر افتاده است. گره داستانی بخش سوم شما را میخکوب می‌کند. این فیلم هم مثل فیلم‌های دیگر “پارک چان-ووک” جلوه‌های بصری دیدنی دارد. کارگردان به کمک طراحی صحنه کره تحت سلطه ژاپن را نشان می‌دهد. سنت‌های اروتیک ژاپن که در طبقه ممتاز محبوب بود جایگاه زن را به تصویر می‌کشد. قهرمان‌های زن داستان با وجود پیشبرد داستان خود الهام بخش اعتراض زنان مدرن هستند.

پارک با اجازه ندادن به شخصیت‌های منفی و مضامین منفی به غلبه بر داستان کار شاقی می‌کند. بنابراین میان سبک فیلمسازی او و محتوای منبع ادبی تعادل ایجاد می‌شود. بدون شک “کنیز” از لحاظ فیلمسازی و فلسفه سینما یکی از بهترین فیلم‌های دهه گذشته است.

امیدواریم از مطالعه این مقاله لذت برده باشید؛ منتظر شنیدن نظراتتان هستیم!