بهترین فیلم‌های کره جنوبی در قرن بیست و یک که باید تماشا کنید

در آغاز لیست بهترین فیلم‌های کره جنوبی باید بگوییم سینمای کره به خاطر خشونت عجیب و بدون مرزی که روی صحنه دارد شناخته شده است. “پارک چان ووک” (Park Chan-wook) بزرگ‌ترین و شناخته شده ترین نام این صنعت بوده که با موفقیت بین المللی اش، راه را برای دیگر کارگردانان همانند خود باز کرد. و باعث شد فیلم‌های محبوب آن‌ها به جشنواره‌های بین المللی متعددی راه پیدا کنند. با این که “بونگ جون هو” (Bong Joon-ho) و “کیم جی وون” (Kim Jee-Woon) ادامه دهندگان این کارگردان هستند، اما باید گفته شود که “پارک چان ووک” کارگردان پیشگام کره‌ است. در نتیجه مسیر یک نسل را تغییر داده است. فیلمسازان رنسانس مدرن مانند “پارک چان ووک”، “کیم جی وون” و “بونگ جون هو” سینمای کره را به عرصه جهانی وارد کردند.

کارگردان‌های مدرن مانند “لی چانگ دونگ” (Lee Chang-dong)، “کیم کی دوک” (Kim Ki-Duk)،”هونگ سانگ سو” (Hong Sang-soo) و “ایم کوان تک” (Im Kwon-Taek) در جشنواره‌های سینمایی  مورد تحسین قرار گرفتند، و جایگاهی مطلق برای خود به وجود آوردند. سینمای کره بین نمایش رقابتی و فیلم‌های هنری تعادل برقرار کرده است. در این بخش لیستی از بهترین فیلم‌های کره جنوبی قرن بیست و یک را برایتان حاضر کرده‌ایم، که عرصه سینما را بازتعریف کردند. با پروشات همراه باشید.

31. پیتا – Pietà – کیم کی دوک – Kim Ki-Duk (2012)

آیا می‌توانید از وحشت فرار کنید؟ چه آدم بدی باشید و یا قربانی یک حادثه، در هر صورت آیا امیدی برایتان وجود دارد؟ “کیم کی دوک” (که برای فیلم “بهار، تابستان، پاییز، زمستان… و بهار” (Spring, Summer, Fall, Winter… and Spring) شناته شده است) از طریق فیلم پیام‌های کوچک اما مهمی را ارائه می‌کند. در حالی که فیلم “بهار، تابستان، پاییز، زمستان… و بهار” تقکر او در باب زندگی و موجودیت آن بوده است، ولی در “پیتا” او داستان یک فرد شرور را روایت می‌کند که در برابر کسانی که به او بدهکارند بی عاطفه، بی رحم و ظالم است. او به آن‌ها زمان نمی‌دهد، آن‌ها را نمی‌کشد، فقط فلجشان می‌کند و به طرز رنج آوری زندگیشان را نابود می‌کند. او در برابر آن‌ها رحم و مروت ندارد و می‌توان گفت کاملاً بی احساس است.

شخصیت اصلی داستان تنها و غمگین است و می‌توان این موضوع را از یکی از صحنه‌های فیلم متوجه شد، اما زندگی نمی‌خواهد او همینطور باقی بماند. روزی زنی مرموز به خانه او می‌آید و دیگر از آن جا خارج نمی‌شود. مرد آرام آرام حضور او در زندگیش را می‌پذیرد و در عین حال با خود فکر می‌کند شاید امیدی برایش وجود داشته باشد. “پتیا” اثر “کیم” مطالعه‌ای متناوب درباره وضعیت انسانی است. این فیلم نشان می‌دهد عشق چگونه می‌تواند به نقطه آغاز اشتباهات و یا پیدا کردن راه درست زندگی تبدیل شود. همچنین نشان می‌دهد چگونه عشق می‌تواند با درد، انتقام و امثال آن به پایان برسد. این فیلم شاد نیست. با این که در انتهای فیلم با حقیقتی بزرگ رو به رو می‌شوید اما به دلیل گرایش هیپنوتیزم کننده آن تا همیشه بغضی در گلویتان باقی می‌ماند.

همچنین بخوانید: 25 درام برتر سینمای کره جنوبی

30. عطش – Thirst – پارک چان ووک – Park Chan-Wook (2009)

“پارک چان ووک” به ژانر خون آشامی در فرهنگ عامه مانند خون آشام های خون خواری که با دندان‌های نیش کشیده‌شان منتظر رگ‌های تازه هستند، پیچیدگی تازه‌ای می‌بخشد. با این که وجود این موجودات به اندازه پریان افسانه‌ای غیرمتحمل است، اما افسانه پیشرفته و تازه “پارک” درباره خون آشام ها قابل درک به نظر می‌رسد.

“عطش” اثر “پارک چان ووک” پر از ایده‌ها و شخصیت سازی های دقیق است که البته این موضوع برای او عادی می‌باشد و همچنین در برخی بخش‌ها بسیار خشن و عجیب می‌شود. گاهی ایده‌های او آنقدر شک برانگیزند که بیننده آشفته می‌شود. شخصیت‌ها چند لایه بوده و “پارک” در نشان دادن احساسات آن‌ها موفق بوده است. او بین دو روح متفاوت، عرصه‌ای از ستیزه‌های اخلاقی می‌سازد که با احساسات بیگانه به هم مرتبط می‌باشند. همین عناصر این فیلم را به یکی از بهترین فیلم‌های کره جنوبی تبدیل می کند.

29. میزبان – The Host – بونگ جون هو – Bong Joon-ho (2006)

غول درام “بونگ جون هو” یعنی “میزبان” به فیلمی ترسناک درباره هیولایی شباهت دارد که سعی می‌کند در خط ساحلی رودخانه هان، وحشت پراکنی کند؛ اما در واقعیت انتقادی محکم و کوبنده بر جنون عمومی، دیوان سالاری، مصرف گرایی و آلودگی می‌باشد.

این فیلم درام درباره خانواده‌ای ناکارآمد است که بدون سنگین کردن فیلمنامه معضلات گفته شده را در قالب فیلمی هیولایی روایت می‌کنند. بزرگ‌ترین دستاورد “بونگ جون هو” این بود که در یکی از غم انگیزترین صحنه‌ها، طنز را اضافه کرد. وقتی خانواده در حال گریستن برای دختر نوجوانشان هستند، سعی کنید نخندید.

28. امید – Hope – لی جون ایک – Lee Joon-Ik (2013)

“امید” بر اساس پرونده غم انگیز نیونگ، که در سال 2008 همگان را شوکه کرد ساخته شده و فیلمی ویران کننده درباره خانواده‌ای کاملاً عالی است. زمانی که دختر 8 ساله خانواده “سو وون” مورد ضرب و شتم و تجاوز قرار گرفته و رها می‌شود، زندگی خانواده به هم می‌ریزد. “سو وون” از این وحشیگری غیرانسانی نجات می‌یابد، اما زخم احساسی و روانی آن تا همیشه بر او و خانواده‌اش باقی می‌ماند.

این فیلم به عنوان یکی از بهترین فیلم‌های کره جنوبی با واقعیت تفاوت‌های زیادی دارد. با این که فیلم به جنبه روانشناختی کودک نمی‌پردازد، اما سفر “سو وون” در پیدا کردن خود و بازگشت به ثبات شما را پر از امید خواهد کرد. این فیلم به وفور صحنه‌های ملودرام دارد، چرا که این تنها راهی است که می‌توان با چنین واقعه وحشتناکی رو به رو شد.

27. ایل مار – Il Mare – لی هیون سونگ – Lee Hyun-Seung (2000)

“لی هیون سونگ” عشق مدرسه‌ای را با ظرافت هر چه تمام‌تر، با سبک بصری مینیمالیستی ترکیب می‌کند. او هر قاب را با شات های عالی سافت فوکس برجسته رنگ می زند و بدون آن که دیالوگ‌های سنگینی به داستان اضافه کند، اجازه می‌دهد کنجکاوی مشهود و فضای شخصی کاراکترها، روایت را زنده کند.

دو فرد دردسرساز که در برهه زمانی متفاوتی زندگی می‌کنند، با رد و بدل کردن نامه در صندوق نامه “ایل مار” به نام “خانه‌ای روی برکه” با یک دیگر ارتباط برقرار می‌کنند. ممکن است ایده نامعقولی به نظر برسد، اما نحوه حرکت شخصیت‌ها از طریق فضای شخصی خود و التیام یکدیگر با مبادله نامه  بدون تسلیم شدن به استعارات این ژانر، چیزی بیشتر از انگیزه و احساس عشق را القا می‌کند. هالیوود نتوانست در برابر این طلسم مقاومت کند، بنابراین در سال 2006 فیلمی با نام “خانه‌ای روی برکه ” (The Lake House) با بازی “کیانو ریوز” (Keanu Reeves) و “ساندرا بولاک” (Sandra Bullock) را از این اثر اقتباس کرد.

26. دنیای جدید – New World – پارک هون جونگ – Park Hoon-jung (2013)

فیلم گانگستری درام “پاک هون جونگ” به نام “دنیای جدید” مطالعه‌ای مشاهده‌ای درباره گروه مجرمان کره‌ای است که پس از مرگ رئیسشان در تصادفی جاده‌ای، از هم می‌پاشد. “جا سونگ” ناامید (“لی جونگ جه” (Lee Jung-Jae) ) یک پلیس مخفی فوق العاده است که هشت سال پیش به گروه نفوذ کرد و حالا برای آن که نتوانسته  برای خروج از گروه راهی پیدا کند، وفاداریش زیر سؤال می‌رود. با جلو رفتن داستان ویرانی این امپراطوری، داستانی شکسپیر گونه از خیانت و تغییر وفاداری را مشاهده خواهید کرد.

“دنیای جدید” محیطی شبیه به “اعمال شیطانی” (Infernal Affair) را به تصویر می‌کشد، اما “پارک هون جونگ” رویکرد انسانی کاراکترها از جمله گانگسترهایی که احساس خطر و تهدید می‌کردند را نشان داد. اما این طور نیست که بگوییم “دنیای جدید” هیچگونه صحنه اکشن و لحظات مهیج در خود ندارد. به همین دلیل توانسته یکی از بهترین فیلم‌های کره جنوبی باشد.

همچنین بخوانید: لیست بهترین فیلم‌های سینمای کره‌جنوبی که با ژانر جنگی ساخته شده‌اند

25. شکل تاریک جرم – The Dark Figure of Crime – کیم تائه کیون – Kim Tae-Kyun, Kim Tae-Gyun (2019)

“شکل تاریک جرم” یک فیلم جنایی- درام است که در دنیایی افسرده و تاریک به عنوان مطالعه شخصیت، بخش نامساعد طبیعت انسان را در داستانی درباره امید بررسی می‌کند. این تمام چیزی است که فیلم جنایی “بی رحم” (No Mercy) اثر “کیم هیونگ جون” (Kim Hyeong-jun) به دنبال به دست آوردنش بود، اما به دلیل زیرکی افراطیش موفق به دستیابی به آن نشد. وقتی یک قاتل سریالی بی رحم به نام “ته اوه” به راحتی به قتلی گزارش نشده در گذشته اعتراف می‌کند، زندگی “هیون مین” به تعقیبی درونی تبدیل می‌شود.

بازی عالی “کیم یون سوک” (Kim Yoon – Seok) به شخصیت لایه می‌بخشد. نقش آفرینی او تمام کلیشه‌های مربوط به یک کارآگاه را در هم می‌شکند. فیلمبرداری خاموش “هوانگ کی سوک” (Hwang Ki – suk) حس محزونی از این نمایش متروک به دست می‌دهد که یادآور به تصویر کشیدن تاریکی در “خاطرات قتل” (Memories of Murder) با فیلمبرداری  “کیم هیونگ کو” (Kim Hyung – Koo) می‌باشد. “یون سوک” شب‌های شهر را در تناقض با تاریکی جرم‌هایی که در آن انجا می‌شد، رنگارنگ و درخشان نشان می‌دهد. جنون ایجاد شده، ما را به روایت مبهم “ته اوه” جذب می‌کند.

24. کمان – The Bow – کیم کی دوک – Kim Ki-Duk – (2005)

فیلم “کمان” اثر “کیم کی دوک” مطالعه‌ای مبهم و گریزان درباره دختری 16 ساله و یک پیرمرد دارای یک کمان چندکاره است یک دهه از زندگیش را روی قایق سپری کرده است. پیرمرد قصد دارد وقتی دخترک 17 ساله شد با او ازدواج کند. دهه‌هاست که این دختر از تمدن به دور بوده و در ابهام شخصیتش مفاهیم جدی روانشناختی وجود دارد.

با همسفر شدن یک دانشجوی کالج در قایق به همراه آن‌ها، زندگی عادی و صلح آمیز و اعتماد بین آن‌ها خدشه دار می‌شود. پس از این که دخترک متوجه می‌شود حق انتخاب دارد، تَرَک اعتماد گسترده‌تر می‌شود. “کیم کی دوک” هرگز انگیزه را توضیح نداده و سعی نمی‌کند کشمکش‌ها را حل کند؛ به جای آن به طرز معصومانه‌ای از سکوت و موسیقی آرامش بخش استفاده می‌کند تا بازتاب دو راهی‌های احساسی شخصیت‌ها را نشان دهد.

23. دنیای ما – The World of Us – یون گا یون – Yoon Ga-Eun (2016)

“یون گا یون” فشارهای بیرون و درونی کودکان در کره جنوبی را با داستانی ملودرام به تصویر می‌کشد. وقتی “سان” (“چویی سو این” (Choi Soo-in) ) طرد شده، مدام در مدرسه مورد قلدری قرار می‌گیرد. در طول تابستان با دانش آموز جدید “جیا” (“سول هی این” (Seol Hye-in) ) آشنا می‌شود، فکر می‌کند بالاخره دوستی پیدا کرده و دیگر تنها نیست.

اما زمانی که موقعیت مالی و اجتماعی وارد ماجرا می‌شود  شیرینی دوستی آن‌ها به تلخی تبدیل می‌شود. فشار به حدی مخرب شده که عواقب آن در خارج از مدرسه نیز احساس می‌شوند. “دنیای ما” با سرعتی آرام، زیبایی مینیمالیستی، و جذابیتی که دارد سفری را برای بینندگان فرآهم می‌آورد که ممکن است خود در کودکی آن را تجربه کرده باشند. نقش آفرینی هر دو بازیگر کودک تاثیرگذار و طبیعی بوده است.

22. زندگی تلخ و شیرین – A Bittersweet Life – کیم جی وون – Kim Jee-Woon (2005)

“زندگی تلخ و شیرین” معمولاً برای دو چیز مورد تحسین قرار می‌گیرد: صحنه‌های اکشن عالی که به یکدیگر متصل شده‌اند؛ و روایت نفسگیر آن که حتی تا انتهای تیتراژ نفسگیر می‌باشد. داستان درام تاثیرگذار شخصیت اصلی چندان موردبحث نیست. اما چیزی که به صحنه‌های اکشن شخصیت “سان وو”ی “لی بیونگ هان” (Lee Byung-hun) نیرو بخشید، همین داستان درام می‌باشد.

مردی که تا به حال هرگز عاشق نشده، ناگهان بخاطر احساسات عاشقانه‌ای که دارد بخشش می‌کند. چیزی که باعث می‌شود زندگی تلخ “سان هو” شیرین شود، معشوقه رئیسش “هی سو” (“شین مین آه” (Shin Min-ah) ) است که در هنگام آواز خواندن در یک مراسم دل او را ربوده و نشان می‌دهد زندگیش تا چه اندازه پوچ و خالی است. پی بردن به این پوچی باعث می‌شود او بر ضد رئیس خود قیام کند، که این امر به دشمنی بزرگی تبدیل می‌شود.

21. اسکترد نایت – Scattered Night – سول کیم و جی هیونگ لی – Sol Kim and Jihyoung Lee  (2019)

یکی از بهترین فیلم‌های کره جنوبی “اسکترد نایت” به کارگردانی “کیم سول” و “لی جی هیونگ” با به تصویر کشیدن دیدگاه صمیمی و درونی کودکان، خصوصا کوچک‌ترین دختر داستان “سومین”، که بدون اضافه کردن رگه‌های ملودرام و بدون تحلیل ادراک، واقعه‌ای را به تصویر می‌کشد.

“اسکترد نایت” تصویری صمیمی و بغرنج درباره از هم پاشیدن یک خانواده است که از چشمان “سومین” باهوش اما ساده مشاهده می‌شود. داستان به حیرانی‌های احساسی جواب‌های سر راست نمی‌دهد و بیننده را منتظر می گذارد.

همچنین بخوانید: معرفی 5 فیلم جذاب و دیدنی از کره شمالی

20. واحه – Oasis – لی چانگ دونگ – Lee Chang-dong (2002)

در ابتدای داستان “واحه”، “هونگ جونگ دو” (“گو سول کیونگ” (Sol Kyung – gu) ) را مشاهده می‌کنیم که برای پرونده تصادف و گریز پس از سه سال از زندان آزاد می‌شود. خانواده او بدون ارائه آدرس جدید، به جای دیگرنقل مکان کرده‌اند. آن‌ها نمی‌خواهند او را ببینند، و حتی اهمیت نمی‌دهند او زنده است یا مرده. مادرش به حضور او بی تفاوت است.

“هونگ جونگ دو” اجتماعی نیست، ممکن است چشمان درخشان و لبخند همیشگی‌اش گول زننده باشند اما وقتی شخصاً او را ببینید حس خوبی خواهید داشت و از او فرار نخواهید کرد، مشکلش این است که توانایی برقراری ارتباط اجتماعی و خانوادگی را ندارد. حتی پس از رفتار سرد خانواده و گفتن این که در غیاب او همه چیز عالی بوده، باز هم درکنارشان می‌ماند، گویی هنوز متوجه نشده که او را نمی‌خواهند. وقتی با خانواده مردی که در تصادفش به قتل رسید ملاقات می‌کند، با “گونگ جو هان” (“مون سو ری” (So – ri Moon) ) که از فلج مغزی رنج می‌برد آشنا می‌شود. برادر و برادر زن “گونگ جو هان” به خانه‌ای جدید نقل مکان می‌کنند که مناسب افراد دارای معلولیت می‌باشد و در یک اتاق کوچک قدیمی درب را به رویش قفل می‌کنند. “گونگ جو هان” و جونگ دو” توسط خانواده‌هایشان ترد شدند. آن‌ها بخاطر منفعت افراد خانواده نادیده گرفته شده و مورد سوء استفاده قرار می‌گیرند. “لی چانگ دونگ” برای آن‌ها دلسوزی نمی‌کند و آن‌ها را مورد قضاوت قرار نمی‌دهد. “واحه” داستان عشق و اشتیاق بین دو انسان دارای معلولیت فیزیکی است که در جامعه‌ای از انسان‌های سالم زندگی می‌کنند.

19. من شیطان را دیدم – I saw the Devil – کیم جی وون – Kim Jee-Woon (2010)

وحشیگری موجود در “رفیق قدیمی” (Oldboy) باعث شد احساس دلپیچه کنید، حال “من شیطان را دیدم” اثر “کیم جی وون” باعث می‌شود در جای خود میخکوب شوید.  این اثر بین فیلم‌های شکنجه‌ای مستهجن قرار دارد اما اصلاً چنین احساسی را بیننده منتقل نمی‌کند، این فیلم از وحشیگری خونین به عنوان اتصالی برای خدمت به روایت و شخصیت‌ها استفاده می‌کند و به جای صرفاً شوکه کردن بیننده، به شخصیت‌ها هدف می‌دهد.

“من شیطان را دیدم” نقش آفرینی‌های قدرتمند، خشونت مستهجن و وحشتناکی دارد که با فیلمبرداری تاریک و موسیقی متن فراموش نشدنی همراه است. شاید این اثر که در سال 2010 منتشر شد، یکی از ترسناک‌ترین فیلم‌های قرن بیست و یک باشد.

18. فیلم اوکی – Oki’s Movie – هونگ سانگ سو – Hong Sang-soo (2010)

“هونگ سانگ سو” روایتی سازمان نیافته اما هیجان انگیز را رقم زده که به یک مثلث عشقی منتهی می‌شود. این فیلم یک متادرام خود ارجاعی است که با بذله گویی هوشمندانه و طنز دست و پا شکسته آراسته شده است. ابهام، کنایات، و شکاف بین تجربه‌های زنان و مردان در روایت وجود دارد که نشان دهنده هرج و مرج آزاردهنده عشق می‌باشد.

داستان درباره عشق شدید کارگردان جوان نامطمئن “جینگو”، پروفسور “سونگ” بالغ و سؤال برانگیز و دانشجویی به نام “اوکی” است.

17. الدبوی – Oldboy – پارک چان ووک – Park Chan-wook  (2003)

“رفیق قدیمی” توجهات بینندگان بین المللی را به فیلم‌های مهیج کره‌ای جلب کرده و به عنوان یکی از بهترین فیلم‌های پیشگام در این ژانر در نظر گرفته می‌شود. دوممین اثر از سه گانه “انتقام” (The Vengence) اثر “پارک چان ووک” فیلمی فوق وحشیانه، پر از خون و خون ریزی و سمفونی انتقام می‌باشد. داستانی در باب انتقام که در آن عقده ادیپ، زنای با محارم، و بارقه امید، همدلی و انسانیت ترکیب شده و با خشونتی که دارد باعث می‌شود در انتها با نفرت، ترس و وحشت به صفحه فیلم خیره شوید. داستانی که با رؤیایی غیرواقعی آغاز می‌شود، در انتها به کابوسی ابدی با زیبایی کافکاگونه ختم می‌شود.

مردی مست و متکبر به مدت چهارده سال در اتاقی زندانی می‌شود، یک روز ناگهان بدون هیچ گونه توضیحی، با دادن پول، لباس‌های گران قیمت و موبایل او را آزاد می‌کنند. او برای پیدا کردن هدف، زندگی بی معنایی را ادامه می‌دهد و در انتها “لی ووک جین” مردی که او را زندانی کرده بود، را پیدا می‌کند. حال او به دنبال انتقام است. “پارک چان ووک” هر دو شخصیت را خاکستری طراحی کرده و باعث می‌شود نسبت به هر دوی آن‌ها حس همدردی داشته باشید، اما هرگز در انتها پیامی اخلاقی را القا نمی‌کند. با این که انتقام موضوع محوری این اثر است، داستان فرعی به همان اندازه جذاب آن نشان می‌دهد، منشأ انتقام “لی جی ووک” تحقیر بوده و او تمام این کارها را برای تزکیه نفس و توبه انجام داد. “الدبوی” یکی از بهترین فیلم‌های کره جنوبی است.

16. هاوس آو هامینگبرد – House of Hummingbird – بورا کیم – Bora Kim (2019)

بی شک این اثر بهترین فیلم کره‌ای سال 2019 می‌باشد. “بورا کیم” در اولین کارگردانی خود داستانی صمیمی و احساسی درباره “ایون هی” (“پارک جی هو” (Ji – hu Park) ) کلاس هشتمی در دهه 90 را به تصویر می‌کشد. روایت کند باعث می‌شود فرهنگ کره‌ای و نقش حاشیه‌ای زن در جامعه را به زیبایی متوجه شوید.

“ایون هی” سعی دارد از طریق خانواده ناکارآمدش جایگاه خود در جامعه را پیدا کند. “بورا کیم” جوانی را به طرزی صادقانه و برجسته به تصویر می‌کشد، که با گرمای تصویربرداری “گوک هیون” و بازی فوق العاده “جی هو پارک” ترکیب شده است.

همچنین بخوانید: لیست بهترین فیلم‌های ترسناک کره‌ای که باید تماشا کنید

15. راه خانه – The Way Home – لی جنگ هیانگ – Lee Jeong-hyang (2002)

فیلمنامه “راه خانه” آشنا بوده و دارای عناصر احساسی می‌باشد. وقتی یک مادربزرگ آرام که توانایی تکلم ندارد (“Eul-Boon Kim” (کیم یول بوم) ) و به تکنولوژی‌های پیشرفته نظیر برق، سیستم تخلیه، مرغ سوخاری کنتاکی و غیره توجهی نمی‌کند، به همراه نوه لوسش (“یو سونگ هو” (Seung-Ho Yoo) ) تابستان را در روستای محل زندگی او در کره جنوبی می‌گذرانند، موفق می‌شود کودک را مجذوب خود کند.

اقتصاد بد موجب شده دختر این مادربزرگ (“کیم یول بوم” (Eul-Boon Kim) ) سانگ وو را برای تابستان ترک کند تا بتواند در شهر کاری پیدا کند. نویسنده و کارگردان “لی جنگ هیانگ” داستان را به گونه‌ای احساسی و نرم ساخته که تازه و جدید به نظر می‌رسد. او روایتی را خلق کرده که با کنار زدن کلیشه‌ها و ساختار شکنی، به جای تفاوت‌های اجتماعی شخصیت‌ها، به احساسات درونی آن‌ها می‌پردازد.

14. روز رسیدن او – The Day He Arrives – هانگ سانگ سو – Hang Sang-soo (2011)

بر کسی پوشیده نیست که “هانگ سان سو” همیشه تجربه‌ای شخصی را با داستانی تخیلی مخلوط کرده و روایتی گرم و صمیمی می‌سازد. می‌توان گفت “روز رسیدن او” یکی از دلگرم کننده ترین فیلم‌های کمدی او می‌باشد. یک کارگردان بی مسئولیت به نام “سونگ جون” (“یو جونگ سانگ” (Yu Jun-sang) ) که تا به حال چهار فیلم ساخته، در آستانه تمام کردن ایده‌هایش می‌باشد. او به سئول می‌رود تا با دوست منتقدش “یونگ هو” (“کیم سانگ جونگ” (Kim Sang-Joong) ) ملاقات کند. آن‌ها درست مانند فیلم “روز گراندهاگ” (Groundhog Day) چند روز در یک، بار با هم وقت می‌گذرانند، با این تفاوت که در این جا هر روز تغییرات و پیشرفت‌هایی حاصل می‌شود. آن‌ها با چند تن از دوستان “یونگ هو” ملاقات می‌کنند، یکی از آن‌ها معلم است، دیگری صاحب بار، و نفر بعد بازیگری است که قول نقشی در فیلم “سونگ جون” را گرفته است. درست مانند دیگر فیلم‌های “هانگ” در این اثر نیز رفتارهای شخصیت‌ها معمولاً هیجان خاصی ندارد.

این بار شخصیت‌ها تمام و کمال‌تر هستند. دیالوگ‌های خالی از هیجانشان راهی برای کنار آمدن با بحران درونی آشفته آن‌ها می‌باشد. در این داستان معرفت تلخ و شیرینی وجود دارد که آن را برجسته‌تر می‌کند. “روز رسیدن او” با موسیقی متن عالی و حالت سیاه و سفیدی که دارد، تقریباً پایانی عالی برای ایده‌های هنری “هانگ” می‌باشد.

13. آتش رنگ آمیزی شده – Painted Fire – ایم کوان تا – Im Kwon-taek (2002)

روایت چند لایه و پراکنده و جلوه‌های بصری چشم نواز “آتش رنگ آمیزی شده” از زندگی و کار یک نقاش کره‌ای به نام “جانگ سونگ ایوپ” در قرن نوزدهم الهام می‌گیرد. انگیزه هنری او باعث شد بدون داشتن تحصیلات خاصی که برای موفقیت در هر هنری لازم است، به بزرگترین نقاش زمان خود تبدیل شود.

او با نقاشی‌های سورئال خود در عین جنگ با شیاطین درونی‌اش و بحران‌های هنری پی در پی در زمان تغییرات وسیع فرهنگی و اجتماعی، توجه افراد خبره را به خود جلب کرد. “چویی مین شیک” (Choi Min-Shik) ضعف‌های هنری و خودسری شخصیت را در این نقش آفرینی عالی به خوبی به تصویر می‌کشد.

12. مراقب گربه‌ام باش – Take Care of my Cat – جنگ جائه یون – Jeong Jae-eun (2001)

“مراقب گربه‌ام باش” به قلم و کارگردانی “جنگ جائه یون” یک فیلم درام چندوجهی است. این فیلم به داستان پنج دوست دروان کودکی در شهر ساحلی اینچئون می‌پردازد که به دلیل اختلاف طبقاتی و اقتصادی از هم جدا می‌شوند. “هه جو” (“لی یو وان” (Yo-won Lee) ) خودخواه، خودسر و جاه طلب است و خوشحالی را در مادیات می‌بیند. او برای آینده‌اش برنامه ریزی کرده و دوستانش در این آینده هیچ جایی ندارند. این موضوع بخاطر آن است که هیچکدام از آن‌ها کار مستقل و ثابتی ندارند. او به طور به خصوص “جی یونگ” (“اوک جی یونگ” (Ji-young Ok) ) که قصد دارد خارج از کشور در زمینه طراحی منسوجات تحصیل کند را تحقیر می‌کند. “جی یونگ” والدینش را از دست داده و بحران اقتصادی موجود در خانه اجازه نمی‌دهد او تحصیلاتش را ادامه دهد.

“هه جو” با سنگدلی این موضوع را به “جی یونگ” یادآوری می‌کند. در بین آن‌ها “ته هی” (“بائه دونا” (Doo-na Bae) ) بالغ و مهربان است. او برای خانواده‌اش کار می‌کند و به دلیل خانواده پرجمعیتی که دارد، درس خواندن در خانه برایش بسیار سخت است. دوقلوی های جدایی ناپذیر “اون جو” و “بی ریو” (“لی ایون شیل” (Eun-shil) و”لی ایون جو” (Eun-Joo Lee) ) از زندگی در شهر کوچکشان راضی هستند. آن‌ها نسبت به فقیر بودنشان بی تفاوت‌اند و برای آینده برنامه‌ای ندارند. “جائه یون” داستان را حول سه دیدار مجدد چیده است تا خدشه‌های جبران ناپذیر وارد شده به این رابطه دوستی را نشان دهد، و برای اتصال داستان‌ها به هم از یک گربه استفاده کرده است، گربه‌ای که “جی یونگ” در کوچه پیدا می‌کند و دست به دست در بین شخصیت‌ها می‌چرخد.

11. مادر – Mother – بونگ جون هو – Bong Joon-ho – (2009)

مادر همیشه سمبل عشق بی قید و شرط است که بدون ذره‌ای فکر خود را فدای فرزندانش می‌کند. “مادر” اثر “بونگ جون هو” سعی دارد تحقیر احساسی یک مادر و بی قید و شرط بودن این عشق را پیدا کند.

این فیلم اثری معمایی- هیجانی است که در آن دختری نوجوان به قتل رسیده و پسری فوق العاده زیرک مظنون به این قتل شده است. مادرش (“کیم هی جا” (Kim Hye-Ja) ) برای پیدا کردن مجرم واقعی، تحقیقات ناشیانه‌ای را آغاز می‌کند. این امر او را به مارپیچ فریبکاری و فساد اخلاقی وا می‌دارد. “کیم هی جا” به زیبایی نقش خود را بازی کرده و یک بازی به یادماندنی و کامل از خود اجرا می‌کند. این فیلم یکی از بهترین فیلم‌های کره جنوبی است.

همچنین بخوانید: 30 فیلم برتر کره‌ای تاریخ سینما که باید تماشا کنید

10. بهار، تابستان، پاییز، زمستان… و بهار – Spring, Summer, Fall, Winter… and Spring – کیم کی دوک – Kim Ki-Duk (2004)

نوشتن درباره فیلمی حسی، درونی و دارای روایت وسیع و پراکنده،کار راحتی نیست. چگونه می‌توان راجع به چیزی که زندگی را تقلید کرده و در همین حال آن را کشف می‌کند،صحبت کرد؟

در ابتدا با صومعه‌ای مخصوص بوداییان آشنا می‌شویم که در مرکز تالابی در کوهستان قرار دارد. یک راهب پیر (“اوه یونگ سو” (Oh Young-soo) ) در حال آماده شدن است تا دانشش را به راهبی کوچک (“کیم جونگ هو” (KIM Jong-ho) ) انتقال دهد، این کار چرخه‌ای بی پایان از زندگیست. ما سپری شدن زندگی را در چهار فصل تماشا می‌کنیم. و با گذر زمان احساسات موجود و شکفتن احساسات جدید را مشاهده می‌نماییم.

9. کنیز – The Handmaiden – پارک چان ووک – Park Chan-Wook (2016)

“کنیز” چند چیز را در کنار هم دارد: قطعه‌ای رمانتیک و فریبنده، درامی روانشناختی و حسی، مستندی وسیع در باب استعمار ژاپن بر کره در سال 1930، داستانی فریب دهنده که در آن فرد دقلکار فریب می‌خورد؛ و از همه مهم‌تر “کنیز” یک تجربه سینمایی موفق است که افسانه عشقی دلهره آور، نیرنگ، و آزادی زنان را با هم ترکیب کرده و از طریق تصویری پرخرج به بیننده نشان می‌دهد.

این کار، اثری استادانه از “پارک چان ووک” است، او بیننده را با پازلی بسیار بزرگ که روی زمین پخش شده رو به رو می‌کند و کاری می‌کند بیننده مجبور شود هر عمل را زیر سؤال ببرد، پریشان شود و به طرز تاریک و خنده داری، سرگرم شود. “کنیز” نه تنها یکی از بهترین فیلم‌های کره جنوبی بلکه تاریخ سینماست.

8. سوزاندن – Burning – لی چانگ دونگ – Lee Chang-dong (2018)

یکی از بهترین فیلم‌های کره جنوبی با داستانی مبهم، تاریک و میخکوب کننده که از وقایع غیرمطمئن پر شده. این فیلم با فیلمبرداری صامت و فیلمنامه کنترل شده‌ای که دارد خوش ساخت بوده و بسیار پرقدرت به تصویر کشیده شده است، همچنین نقطه اوج بسیار خوبی دارد که حتی فکر نمی‌کنید تا پانصد مایلی‌تان هم قرار گرفته باشد.

روایت کنترل شده و محدودی که تنش مهر و موم شده در بین شخصیت‌ها را به تصویر می‌کشد، بزرگ‌ترین دستاورد “سوزاندن” می‌باشد. خشم، فقدان، غضب،عشق و حسادت هرگز صریحاً ابراز نمی‌شوند. فضای داستان با موسیقی متن فوق العاده “کیم دا وان” پربارتر می‌شود.

7. کوه بی درخت – Treeless Mountain – سو یانگ کیم – So Yong Kim (2008)

“کوه بی درخت” فیلمی مینیمالیستی و تاثیرگذار است که برای پیدا کردن طبیعت گرایی در روایت و شخصیت‌ها، از گرایش احساسی پرهیز می‌کند. داستان درباره دو دختر بیگناه است. “یو جین” و خواهرش “بین” که مادر پریشانشان آن‌ها را به خاله‌شان می‌سپارد که سعی دارد با همسر خطاکارش آشتی کند. در یکی از صحنه ها، خاله (“کیم می هیونگ” (Mi Hyang Kim)) بین پنج ساله را بخاطر خیس کردن جایش مورد سرزنش قرار می‌دهد. کودک چند بار ادعا می‌کند که این کار را نکرده. خواهر هفت ساله‌اش “جین” بوده که تخت را خیس کرده اما ساکت می‌ماند و شاهد این صحنه خجالت آور است.

هر کارگردان دیگری فضایی دراماتیک می‌ساخت تا با “بین” همدردی کند، اما نویسنده و کارگردان “سو یانگ کیم” هرگز دوباره به مشکل باز نمی‌گردد و سوءتفاهم را رفع نمی‌کند. او هرگز برای بیننده جوابی مشخص حاضر نمی‌کند. هرگز برای نشان دادن بی گناهی دو کودک، سادگی دست نخورده‌شان را بی اهمیت جلوه نمی‌دهد. “سو یانگ کیم” این داستان غم انگیز را مانند فیلم‌های درام و پیچیده “اصغر فرهادی” (Asghar Farhadi) و جذابیت بی عیب و نقص کارهای “مجید مجیدی” (Majid Majidi) و “جعفر پناهی” (Jafar Panahi) به تصویر می‌کشد. “کوه بی درخت” یکی از بهترین فیلم‌های کره جنوبی است.

همچنین بخوانید: نگاهی به برترین آثار موج نوی سینمای کره 25 فیلمی که سینمای جهان را تغییر دادند

6. آفتاب پنهان – Secret Sunshine – لی چانگ دونگ – Lee Chang-dong (2007)

“آفتاب پنهان” یک درام پایدار و بزمی است که با جلو رفتن داستان و شناختن “شین آ” ی (“جیون دو-یون” (Jeon Do-Yeon) ) بردبار و خوش قلب با بخش احساسی داستان نیز آشنا خواهیم شد. روایت متراکم “لی چانگ دونگ” درباره زمانی که “شین آ” پسرش را از دست می‌دهد پر از تفکیک‌های احساسی و روانشناختی می‌باشد. صحنه ابتدایی فیلم سرنوشت “شین آ” و پسرش را تا حدودی مشخص می کند. آن‌ها وسط بزرگراه گرفتار شده‌اند و برای رفتن به “میریانگ” (که در چینی به معنای “آفتاب پنهان” می‌باشد) به کمک نیاز دارند. “شین آ” قصد دارد پس از مرگ همسرش، در زادگاهش یک زندگی جدید را آغاز کند.

وقتی پسرش دزدیده شده و پس از مدتی مرده پیدا می‌شود، زندگی او بهم می‌ریزد و باعث می‌شود در بین فقدان، غم از دست دادن، سرخوردگی و ایمان متزلزلش برای داشتن احساس آرامش در کشمکش باشد. “جیون دو یون” یک نقش آفرینی وفادارنه و فوق العاده از خود به نمایش می‌گذارد، که برای آن در شصتمین جشنواره کن برنده جایزه بهترین بازیگر زن شد.

5. شاه و دلقک – The King and the Clown – لی جون ایک – Lee Joon-Ik (2005)

“شاه و دلقک” بهترین فیلم‌های کره جنوبی و یک فیلم تاریخی کمدی- تراژدی است. یک اثر ظریف در باب کشف جنسیت، عشق، حسادت و دیوانگی می‌باشد که در پشت زمینه قرن پانزدهم کره و عناصر فرهنگی- اجتماعی در زمان شاه “یئون سان” به زیبایی به تصویر کشیده می‌شود. روایت چند لایه، مونولوگ های قدرتمند، و استعارات نمایشی معمایی غم افزا همه با هم ترکیب شده و تراژدی شکسپیر گونه‌ای را یادآور می‌شود.

این فیلم به کارگردانی “لی جون ایک” و به قلم “چویی سوک هوان” (Choi Seok-hwan) خلق شد. البته از نمایشنامه‌ای به نام “یی” (Yi) (تو”” (You) ) اقتباس شده، و در باب موضوعات و رابطه درون فردی بین دو دلقک بخت برگشته است که در دام اشتیاق، مهربانی و خواستن زندگی بهتر گرفتار می‌شوند.

4. شیون – The Wailing – نا هانگ جین – Na Hong-jin (2016)

“نا هانگ جین” به راحتی ژانرهای مختلفی را با هم ترکیب کرده و با اضافه کردن افسانه‌ای قدیمی و شیطانی، اثری روانشناختی- ترسناک را ارائه می‌دهد. “شیون” به یک هیولای بزرگ شباهت دارد که نامرئی است اما حضور وحشت آور و شیطانی قدرت ماورائی او در سکوت وهم آور به گونه‌ای است که باعث می‌شود احساس کنید هر لحظه قرار است با وحشت بمباران شوید.

داستان در روستایی کوچک اطراف کره جنوبی اتفاق میفتد، که در آن ساکنان به طور ناگهانی کشته می‌شوند و هیچ مظنونی نیز وجود ندارد. “نا هانگ جین” اجازه می‌دهد داستان اصلی به آرامی و با سپری شدن زمان پیش برود و در عین حال بینندگان را سرگرم حل معمای وحشتی می‌کند که با چاشنی طنز مشکوک تزیین شده است. این فیلم جواهر ژانر وحشت بوده و یکی از بهترین فیلم‌های کره جنوبی می‌باشد.

3. آب نبات نعنایی – Peppermint Candy – لی چانگ دونگ – Lee Chang-dong (2000)

“آب نبات نعنایی” اثر “لی چانگ دونگ” یک بررسی پایدار و آرام از مردی است که در پشت پرده محیط همیشه متغیر و ناپایای سیاسی- اجتماعی کره قرار دارد. روایت “آب نبات نعنایی” پنج مرحله از زندگی شخصیت اصلی را نشان می‌دهد. داستان از انتها شروع می‌شود، در ابتدا با صحنه خودکشی مردی روی پل رو به رو می‌شویم، سپس به گذشته بازگشته و دوران کالج او را تماشا خواهیم کرد. این داستان، زندگی “یونگ هو” (“سول کیونگ گو” (Sol Kyung-gu) ) پس از آن که در کشتار گوناگ جو در دهه 1980 تصادفاً یک دختر بیگناه را می‌کشد، را بررسی می‌کند.

این ماجرا زخمی بر روان او باقی می‌گذارد که در دوران حکومت دیکتاتوری کره در دهه 1980 تا بحران اقتصادی در دهه 90، به تاول تبدیل می‌شود. همچنین “آب نبات نعنایی” ظهور مردانگی در جامعه کره را نشان می‌دهد که ارتباط “یونگ هو” با همسرش و رفتار سمی با او را بررسی می‌کند. “لی چانگ دونگ” به شیوه‌ای بسیار قدرتمند یکی از غم انگیز ترین لحظات تاریخ کره را به تصویر می‌کشد و مردی را نشان می‌دهد که در جامعه نظامی در کشمکش است. به همین دلیل یکی از بهترین فیلم‌های کره جنوبی است.

2. خاطرات قتل – Memories of Murder – بونگ جون هو – Bong Joon-ho (2003)

“خاطرات قتل” با جزئیات پربار و پرتنشی که دارد، فیلمی استادانه در باب مطالعه شخصیت می‌باشد. فیلمبرداری با رنگ‌های خفه، و پوچی گسترده مزارع در باران حسی از وحشت را ایجاد می‌کند که در هر قاب احساس می‌شود. قتل‌های زنجیره‌ای زنان که به مراسمی مذهبی شباهت دارند، در شهری کوچک در کره جنوبی اتفاق می افتند، و باعث می‌شوند دو افسر محلی نادان با یک پلیس آرام و منطقی اهل سئول همکاری کنند.

قتل‌ها گرافیکی و ناراحت کننده هستند، اما “بونگ جون هو” تحقیقات را با رفتارها و حساسیت‌های دو افسر پلیس و اضافه کردن چاشنی طنز، لایه بندی می‌کند. کشمکش موجود در پرونده درباره ارتباط بین این افراد و جامعه سرکوبگر حقایق زیادی را آشکار می‌کند. وقتی دو افسر دیوانه و نادان داستان، نسبت به پرونده وسواس پیدا می‌کنند، شخصیت‌ها درباره مفهوم روانی قتل‌های زنجیره‌ای، با یک تغییر کلی مواجه می‌شوند. شاهکار “بونگ جون هو” یکی از بهترین فیلم‌های کره‌ای قرن و شاید کل تاریخ می‌باشد.

همچنین بخوانید: معرفی بهترین فیلم های کره ای این دهه (2019 تا 2010)

1. شاعری – Poetry – لی چانگ دونگ – Lee Chang-dong (2010)

بی شک این اثر یکی از بهترین فیلم‌های کره‌ای قرن می‌باشد. قطعاً “لی چانگ دونگ” عالی‌ترین فیلمنامه نویس و کارگردان معاصر فعال امروزه می‌باشد. او با کمترین فیلمنامه که می‌توان آن را در یک جمله خلاصه کرد، نمایش پیچیده و چند لایه‌ای را خلق کرده که باید بارها تماشایش کنید تا به درک کاملی از آن برسید. هیچ فیلمی نمی‌تواند بهتر از “شاعری” احساس گناه و اندوهی که در هنگام مواجهه با بحران وجودی رها می‌شود را به این زیبایی به تصویر بکشد و موضوعی بنیادین و غم افزا را خلق کند. این فیلم دست یافتنی‌ترین اثر “لی” بوده، اما از لایه‌های احساسی و روانی متعددی برخوردار است.

“شاعری” مارپیجی از احساسات را خود دارد. عمق احساسی و پیچیدگی روانی فیلم “لی” اثری معمایی را پدید می‌آورد. “میجا”ی (“یون جونگ هی” (Yun Jung-hee) ) شصت و شش ساله یک سرایدار پاره وقت است که به همراه نوه‌اش در خانه‌ای محقر زندگی می‌کند و مدتی است که متوجه شده به بیماری آلزایمر مبتلاست. وقتی که به انجمن یادگیری شعر وارد می‌شود، برای اخبار ناخوشایندی که دریافت کرد، کنایه‌ای به وجود می‌آید. او مشتاق است که قبل از گرفتار شدن در ورطه فراموشی و از یاد بردن زبان مادریش، ابزار جدیدی برای بیان خود پیدا کند.

امیدواریم از مطالعه این مقاله لذت برده باشید. منتظر شنیدن نظراتتان هستیم!