فیلم‌های واقعیت مجازی که دنیا را به شکل جدیدی به تصویر می‌کشند

داستان‌ها توسط رسانه‌ای که آن‌ها را روایت می‌کند شکل می‌گیرند. فیلمسازان می‌توانند در داستانشان از تکنیک‌ها و تکنولوژی‌های دیداری و شنیداری زیادی بهره ببرند. هر چه تکنولوژی پیشرفت می‌کند، کارهای خلاقانه نیز افزایش می‌یابد.

این که مفهوم واقعیت مجازی دقیقاً چقدر قدمت دارد، جای بحث دارد اما حداقل به 1953 باز می‌گردد. واقعیت مجازی با حضور در جشنواره‌های مختلف توجهات زیادی را به خود جلب کرد. فیلم‌هایی مستند با موضوع مغول‌ها و هنر شکار با عقاب‌ها و فیلم‌هایی با موضوع صخره ایستاده و کوه آلپ.

در این جا فیلم‌هایی را معرفی می‌کنیم که سر سوزنی از دنیای شگفت انگیز واقعیت مجازی را به تصویر می‌کشند. این لیست شامل فیلم‌هایی است که توانایی واقعیت مجازی در روایت داستان‌های زیبا را نشان می‌دهند. با پروشات همراه باشید.

10. یادداشت‌هایی پیرامون کوری: درون تاریکی – Notes on Blindness: Into Darkness – 2016

“یادداشت‌هایی پیرامون کوری: درون تاریکی” بخشی از روایتی چند رسانه‌ای است که با ترکیب رمان و فیلم دنیای صوتی را به صورت واقعیت مجازی برای نابینایان ارائه می‌دهد.

در سال 1983، نویسنده ای به نام “جان ام. هال” (John M. Hull) متوجه شد حساسیتش به نور در حال کاهش است. بنابراین درباره این احساس صحبت کرده و آن را در نوار کاست ضبط نمود. در سال 1990 خاطراتش را تحت عنوان “لمس صخره: تجربه کوری” (Touching the Rock: An Experience of Blindness) منتشر کرد. سپس در سال 2016، دو کارگردان به نام “پیتر میدلتون” (Peter Middleton) و “جیمز اسپینی” (James Spinney) از کاست‌های “هال” که درباره کوری بودند، استفاده کردند.

“یادداشت‌هایی پیرامون کوری: درون تاریکی” این تجربه را یک گام فراتر می‌برد. این فیلم، با استفاده از صداهای ضبط شده  “هال” و مفهوم فضای صدا دنیایی ادراکی را ارائه داده و تصویری از آن را به بیننده نشان می‌دهد. “هال” علاوه بر این که نویسنده است، در زمینه الهیات نیز تخصص دارد. او دنیای صوتی را ساده و فلسفی توصیف می‌کند و تصاویر موجود در “یادداشت‌هایی پیرامون کوری: درون تاریکی” تمام آن را به زیبایی نشان می‌دهد.

همچنین بخوانید: معرفی 9 انیمه جذاب و دیدنی در زمستان 2021

9. رویای بشیر – Bashir’s Dream – 2016

“رویای بشیر” نیز مانند “یادداشت‌هایی پیرامون کوری: درون تاریکی” فیلمی است که برای نشان دادن ناتوانی، از واقعیت مجازی استفاده می‌کند. این فیلم، مستندی است که شامل ویدئوی زنده “قوسی بشیر ماساما” (Qusai Bashir Masaama) 14 ساله بوده و توسط “آنجل سوتو” (Angel Soto) کارگردان و “فرنداندو رودریگز” (Fernando Rodriguez) انیماتور به صورت انیمیشنی ساخته شده و گذشته و دنیای رویای او را به تصویر می‌کشد.

“ماساما” یک پناهنده سوری است که در اردن زندگی می‌کند و چهار سال پیش زمانی که برای خرید آبنبات از خانه بیرون آمده بود، به به ضرب گلوله اسنایپر از کمر به پایین فلج شد. او تعریف می‌کند چطور اولین کسی که به کمک او آمد با اصابت گلوله‌ای به سرش کشته شد و این که وقتی پدرش برای بردن او به بیمارستان از راه رسید چقدر خون همه جا را فرا گرفته بود. با وجود صدمه‌ای که “ماساما” دیده، باز هم درباره سفر به غرب و مدرسه رفتن و پیدا کردن درمانی بهتر رؤیاپردازی می‌کند. او می‌خواهد دوباره بسکتبال بازی کند.

پس از شنیدن داستان “ماساما”، ذهنیت کودکانه او از زندگی “سوتو” را تحت تأثیر قرار داد. انیمیشن “رودریگز” ذهنیت او را نشان داده و دنیایی را به تصویر می‌کشد که “موساما” نه توسط ویلچر و نه حتی هواکره محدود نشده.

8. محافظ برادرم – My Brother’s Keeper

“رویای بشیر” تنها فیلم این لیست نیست که تاثیرات جنگ بر جوانان را نشان می‌دهد. “محافظ برادرم” که از “خیابان مرسی” (Mercy Street) الهام گرفته شده، یک فیلم ده دقیقه‌ای درباره میدان جنگی “آنتیتم” در جنگ داخلی است. داستان درباره دو برادر است که در بازی پیچیده زندگی در جبهه‌های مخالف هم، در برابر یکدیگر قرار می‌گیرند. با جلو رفتن جنگ، شاهد فلش بک‌هایی خواهیم بود که زندگی دو برادر را تا این لحظه به تصویر می‌کشند و نشان می‌دهند آن‌ها چطور به این نقطه رسیدند.

“آنتیتم” خونین‌ترین روز جنگ در تاریخ آمریکاست، و با این که رخدادهای فیلم تخیلی هستند اما این دو برادر واقعاً در جبهه‌های مخالف یکدیگر به جنگ پرداختند. این فیلم به دلایل شروع جنگ نمی‌پردازد، بلکه داستان شخصی دو برادر و تاثیرات آن را در بر می‌گیرد. آن‌ها برای شمال و جنوب می‌جنگند اما سیاست‌های دو جناح جزیی از داستان نیست.

شاید فیلم در رابطه با موضوع جنگ چیز جدیدی نداشته باشد، اما بسیار تاثیرگذار است. زمان کوتاه و صحنه‌های اکشن آن فیلم را دیدنی می‌کند.

7. تری هاگر ووانا – Treehugger Wawona – 2016

در حالی که “محافظ برادرم” به رئالیسم تاریخی می پردازد، “تری هاگر ووانا” تجربه‌ای تاثیرگذار و حسی است. این فیلم در هنگام پخش، یک هدست واقعیت مجازی، یک کوله پوشیدنی، و یک مدل فومی بزرگ دارد که بیننده با لمس آن می‌تواند حس کند به یک درخت قرمز تاریخی دست می زند.

با وجود رشته‌های روشنایی، توسعه دهندگان “مارشملو لیزر فیست” (Marshmallow Laser Feast) سعی دارند مردم را با طبیعت آشتی دهند. “تری هاگر” نه تنها حس لمس یک درخت را می‌دهد بلکه باعث می‌شود احساس کنید بخشی از آن هستید.

با این که “تری هاگر” یک فیلم واقعیت مجازی است، اما به یک پروژه بازی از استودیو “کمپانی بازی” (ThatGameCompany) شباهت دارد که بازی‌های مستقل “گل” (Flower) و “سفر” (Journey) را ساخته‌اند. این فیلم لزوماً روایتی نبوده و تجربه‌ای ارتباطی می‌باشد. و برخلاف دیگر بازی‌ها، “تری هاگر” فقط می‌تواند در جشنواره‌های خاصی به تصویر کشیده شود چرا که به تجهیزات مفصلی نیاز دارد.

6. مرا به خود نزدیک کن – Draw Me Close

تکنولوژی واقعیت مجازی را می‌توان برای کاری فراتر از بغل کردن درخت مورد استفاده قرار داد. “جوردن تاناهیل” (Jordan Tannahill) یکی از برجسته‌ترین افراد تئاتر مستقل کانادا، کارگردان “مرا به خود نزدیک کن” است که بخشی از آن شرح حالی، بخشی انیمیشنی و بخشی همانند یک تئاتر زنده می‌باشد و تجربه “تاناهیل” در پنج سالگی و مادرش که به سرطانی کشنده مبتلا بود را به تصویر می‌کشد.

به بیننده یک هدست و دو وایو کرکر داده می‌شود. آن‌ها وارد اتاقی مشابه ساختار فیلم می‌شوند و با بازیگری که لباس‌های خاص تکنولوژی موشن کپچر را بر تن دارد، روبرو می‌شوند. او نقش مادر “تاناهیل” و بیننده را بر عهده دارد. بیننده با او ارتباط برقرار کرده و “تاناهیل” داستان را روایت می‌کند.

انیمیشن فیلم بسیار خوب و خوش کیفیت می‌باشد و با ایده خاطره کودکی که مادرش را روی تخت بغل می‌کند همخوانی دارد. “تاناهیل” در این ارتباطات ساده، با چالش‌های جوهره انسان در باب اخلاقیات روبرو می‌شود. بدون تجربه نمی‌توان توضیح داد “مرا به خود نزدیک کن” چگونه است. در واقع تجربه آن به قدری عالی است که به چیزی خاص دست یافته است.

همچنین بخوانید: 11 مستند جذاب و دیدنی درباره بشقاب پرنده‌ها

5. آخرین وداع – The Last Goodbye

“آخرین وداع” نیز مانند “مرا به خود نزدیک کن” درباره اخلاقیات انسان می‌باشد، اما مقیاس وسیع‌تری را در بر می‌گیرد. “پینچز گاتر” (Pinchas Gutter) نجات یافته‌ای از “مجدناک” (Majdanek) اردوگاه کار اجباری لهستان اشغال شده توسط نازیان بود. در این فیلم، او بار دیگر به عنوان راهنمای تماشاگران به آن مکان باز می‌گردد.

با این که “گاتر” بارها به “مجدانک” سفر کرده بود اما با خود عهد می‌کند این بار آخرین سفری باشد که به این سرزمین دارد. صحنه اردوگاه فضایی سه بعدی دارد که به بیننده این امکان را می‌دهد تا درهنگام شهادت “گاتر” اتاق را کاملاً بررسی کند. ایده این کار این بود که دنیایی بسازند تا بیننده بتواند به شیوه خاص خودش دنیا را تجربه کند. توضیح “گاتر” درباره به قتل رسیدن خانواده‌اش و این که دیگر حتی نمی‌تواند چهره خواهر دوقلویش را به یاد بیاورد، از بخش‌های تاثیرگذار این اثر می‌باشد.

طولی نمی‌کشد که یک فیلم واقعیت مجازی به حقه‌ای زیرکانه تبدیل شود، اما “آخرین وداع” به طور ماهرانه از این امر دوری می‌کند.

4. آنجلیکای عزیز – Dear Angelica – 2017

در حالی که “آخرین وداع” قصد دارد از راه رئالیسم حس همدلی بیننده را افزایش دهد، “آنجلیکای عزیز” از طریق تخیل و تصاویر رؤیایی این کار را انجام می‌دهد. داستان درباره دختری جوان است که خاطره‌ای از مادرش که یک بازیگر بود و زمان‌هایی که با هم سپری کردند و درس‌هایی که از او یاد گرفت را روایت می‌کند. داستان از جایی شروع می‌شود که او روی تخت دراز کشیده و در حالی که در آن طرف اتاق تلویزیون روشن است، او در حال به خواب رفتن می‌باشد. روایت او با رنگ‌های مختلفی در اطراف بیننده آغاز می‌شود.

دیالوگ‌های مینیمالیست این اثر باعث می‌شود درباره رابطه پیچیده این مادر و دختر اطلاعات زیادی به دست آوریم. صداپیشگی “می ویتمن” (Mae Whitman) و “جینا دیویس” (Geena Davis) هم بر ارائه احساسات به بیننده تأثیر زیادی دارد.

تصاویر واضح و صوت درست تصویری از فقدان و آرزو را به زیبایی نشان می‌دهد. “آنجلیکای عزیز” با عرضه محدودش، داستان زیبا و تاثیرگذار را روایت می‌کند.

3. محافظان: خود را جای محیط بانان بگذارید – The Protectors: Walk in the Rangers’ Shoes – 2017

“محافظان: خود را جای محیط بانان بگذارید” داستانی رئال درباره یک روز معمولی محیط بانان پارک ملی “گرامابا” است که در آن جا از فیل‌ها مراقبت می‌کنند. کارگردان برنده اسکار “کاترین بیگلو” (Kathryn Bigelow) این اثر را به همراهی نشنال جئوگرافیک ساخته و به کشکش های حفاظت می‌پردازد.

از تعداد 20.000 فیل در سال 1960 حال کمتر از 1300 فیل در پارک باقی مانده است. 140 تن از محافظان آخرین سد بین فیل‌ها و شکارچیانی هستند که قصد دارند آن‌ها را سلاخی کنند، و اعضای آن‌ها در آوریل 2017 کشته شدند. محیط بانانی که در این فیلم مصاحبه می‌کنند، همگی از خطری که وجود دارد آگاه هستند و همچنین میزان اهمیت آن را نیز می‌دانند. آن‌ها می‌دانند ممکن است هر روز اتفاقی بیفتد و دیگر به خانه بازنگردند. یکی از محیط بانان “توماسی” (Tomasi) که کهنه سربازی 20 ساله است، باید سنگینی چیزی که شاهد آن بود را تا همیشه تحمل کند.

این مستند، به عنوان نمونه کوتاهی از تجربیات وحشتناک است. تجربه‌ای همانند اشتباه گرفتن یک فیل مرده و نیمه متلاشی شده، به جای فیلی خفته. “محافظان” تضادی نا آشنا را به اثری تبدیل کرده که برای بینندگان قابل لمس است.

2. جزیره کوررنگ ها – The Island of the Colorblind – 2017

“جزیره کور رنگ‌ها” به جامعه‌ای دور افتاده می‌پردازد. در اواخر قرن هجدهم طوفانی در “پینگلپ”، ایالت فدرال مرجانی “میکرونزی” رخ داد. یکی از بازماندگان، ژن آکروماتوپسی یا کور رنگی را داشت و پدر فرزندان زیادی شد و این ژن را در جامعه منزویشان توسعه داد.

“سان دو وایلد” (Sanne de Wilde) تصمیم گرفت به نحوه‌ای که این افراد دنیا را می‌بینند بپردازد. او با استفاده از دوربین مادون قرمز از اطراف جزیره تصاویری تهیه می‌کند و از افراد کور رنگ هلند می‌خواهد آن طور که می‌بینند آن را رنگ کنند. به این صورت او به هلندی‌ها این امکان را داد تا دنیا را به طور متفاوتی تماشا کنند.

همچنین بخوانید: بهترین فیلم‌های کوتاه تاریخ سینما در ژانر مستند

1. استاپ تو د لاین – Step to the Line – 2017

“جزیره کور رنگ‌ها” با استفاده از تصاویر تغییر داده شده و مسافرت طولانی، دنیایی دیگر را به تصویر می‌کشد. اما گاهی بیگانه‌ترین مکان‌ها، آن‌هایی هستند که در میدان دید ما وجود دارند. “استاپ د لاین” توجه بیننده را به یکی از این مکان‌ها جلب می‌کند.

این مستند که در یکی از زندان‌های امنیتی کالیفرنیا فیلمبرداری شده، به سیستم زندان‌ها و زندانی‌ها می‌پردازد. این فیلم سعی می‌کند افرادی را که در سیستم غیر انسانی زندان حبس شده‌اند را انسانی کند و تغییر ناخوشایند آن‌ها پس از آزادی را نشان دهد. تجربه این فیلم به صورت واقعیت مجازی باعث می‌شود تک تک لحظات آن را لمس کنید. بینندگان می‌تواند چشمان این افراد را ببیند و به حس ترس آن‌ها پی ببرند.

پس از این که “مارک زاکربرگ” (Mark Zuckerberg) مؤسس فیسبوک، در یک سفر با یک زندانی محکوم به مرگ ملاقات کرد،این پروژه را به راه انداخت. او می‌خواهد از واقعیت مجازی استفاده کند، تا این تجربه را با دیگران در میان بگذارد. “زاکربرگ” در پست فیسبوکش نوشت: “یکی از قدرتمندترین عوارض واقعیت مجازی همدلی است، توانایی درک دیگران زمانی بهتر است که احساس کنید همراه آن‌ها هستید.”

امیدواریم از مطالعه این مقاله لذت برده باشید. منتظر شنیدن نظراتتان هستیم!