نقد فیلم خانه گوچی (House Of Gucci)؛ یک ملودرام غم‌انگیز از ریدلی اسکات
نقد فیلم خانه گوچی – فیلمی پرستاره از کارگردان بزرگ سینما، ریدلی اسکات، که دارای اجراهای قوی است که در اثربخشی کلی داستانش ضعیف عمل کرده و شاید کمی نا امید کننده به‌نظر برسد. این فیلم که در کشور اینالیا فیلمبرداری شد، پاییز 2021 در سراسر جهان به اکران درآمد، اما نتوانست انتظارات بینندگان را برطرف کند.
در این مقاله به نقد فیلم خانه گوچی پرداخته‌ایم؛ با پروشات همراه باشید.
بیش از 26 سال از قتل مائوریتزیو گوچی می‌گذرد؛ شخصیتی که زمانی کسب و کار معروف مد خانواده‌اش را اداره می‌کرد. قتل وی خبرساز شد و صنعت مد را تکان داد. فیلم خانه گوچی نه تنها این جنایت را مرور می‌کند، بلکه به دو دهه قبل از این حادثه می‌پردازد تا روابط، درگیری‌ها و وقایع منتهی به مرگ او را بررسی کند. این فیلم به کارگردانی ریدلی اسکات بر اساس فیلمنامه‌ای از بکی جانستون و روبرتو بنتیوگنا – که از کتاب خانه گوچی: داستانی هیجان انگیز از قتل، جنون، زرق و برق و طمع، اثر سارا گی فوردن گرفته شده است – دارای بازی‌های قوی است که تماشای آن لذت‌بخش بوده و بیننده را سرگرم می‌کند.
خلاصه داستان فیلم خانه گوچی: پاتریزیا رگیانی (لیدی گاگا)، دختر صاحب یک تاجر کامیون است که مسئول حساب‌های کاربری است و پدرش او را به دلیل توانایی جعل امضا تحسین می‌کند. پاتریزیا در یک مهمانی با مائوریتزیو (آدام درایور) آشنا می‌شود و خیلی زود با هم ازدواج می‌کنند، تصمیمی که پدرش رودولفو گوچی (جرمی آیرونز) را عصبانی می‌کند. مائوریتزیو از کار در حمل و نقل زمینی راضی است، اما پاتریزیا قدرت نام گوچی را می‌داند و تلاش می‌کند تا با برقراری ارتباط خوب با عمویش، آلدو گوچی (آل پاچینو) و تا حدی، پسر خارجی آلدو، پائولو (جارد لتو) شایستگی مائوریتزیو را به پدرش نشان دهد. او قصد دارد مائوریتزیو را به یک نام بزرگ در شرکت خانواده‌اش تبدیل کند، چیزی که او مطمئناً به آن متمایل است. این زوج برای صعود به اوج تلاش می‌کنند که عواقب سنگینی به همراه دارد.
بازی لیدی گاگا در نقش پاتریزیا یکی از بهترین چیزها در مورد فیلم House of Gucci است که به اندازه کافی کامل و بی‌عیب است، حتی بدون اینکه از اوج نقش‌آفرینی این بازیگر حرف بزنیم. او واقعاً بیش از دیگر ستارگان فیلم به لهجه ایتالیایی متعهد است و وقتی بخواهد می‌تواند همزمان ویرانگر و خنده‌دار باشد. با این حال، یکی از بزرگترین ناامیدی‌های فیلم این است که درک کمی از دیدگاه کلی او وجود دارد. فیلمنامه می‌توانست با توجه به آنچه که پاتریزیا را به جز پول و قدرت هدایت می‌کند، از صیقل بیشتری استفاده کند. سوالاتی درباره اینکه او واقعاً چه احساسی در مورد گوچیس، مائوریتزیو و زندگی او در کل دارد همواره در زول فیلم مطرح می‌شوند، اما خانه گوچی آنقدر درنگ نمی‌کند که فراتر از انتخاب‌هایی که برای ایجاد فاصله بین آنها انجام می‌دهد فکر کند یا درونیات خود را کشف و آنها را در اختیار مخاطب قرار دهد.
تا زمانی که مائوریتزیو او را ترک می‌کند و او سعی می‌کند به زندگی او بازگردد، مشخص نیست که آیا اصلاً او را دوست داشته یا پاتریزیا فقط به میراث گوچی کشیده شده است؛ از یک جایی به بعد، فیلم پاتریزیا را مانند یک بیگانه ترک می‌کند. جوری که هر بار ان شخصیت در داستان ظاهر ميشود، با اظهار نظر یکی از اعضای خانواده، از جمله وکیل رودولفو، دومنیکو دی سوله (جک هیوستون)، یا اقدامی که باعث ایجاد مانعی بین او و بقیه‌اش می‌شود، بیرون رانده می‌شود. این موضوع اما در خانواده‌ی شوهر پاتریزیا برعکس است که باعث می‌شود روند رو به نابودی مائوریتزیو و تنشی که داستان به آن نیاز داشت تا همه‌چیز از هم بپاشد، تا حدودی مهار شود.
در حالی که فیلم اسکات هرگز شخصیت‌ها یا جدیت آنها در امور داخلی و خانوادگی کسب‌وکارشان را مسخره نمی‌کند، خانه گوچی فرصتی را برای سرگرم‌کننده بودن بسیار بیشتر از آنچه هست هدر می‌دهد. لباس‌های شخصیت‌ها بی‌عیب و نقص هستند و به داستان و شخصیت‌ها نیرویی می‌دهند که هر لحظه در فیلم نفوذ می‌کند. با این حال، پتانسیل‌های زیادی وجود دارد که از آنها استفاده نشده است، اما لحظات احساسی فیلم فاقد اثربخشی، آشفتگی و قدرت کلی است. حتی قتل مائوریتزیو نیز در نهایت در نحوه رسیدگی به آن بی‌نتیجه می‌ماند.
با توجه به بیش از دو ساعت و نیم بودن مدت زمان فیلم، سرعت House of Gucci باعث می‌شود که جنبه‌های خاصی از داستان نیاز به نوشتن دقیق‌تری داشته باشد. به‌نظر می‌رسد که بازیگران قطعاً لحظات سرگرم‌کننده‌ای را پدید آورده‌اند، برای مثال بازی جرد لتو که توانست خنده‌های زیادی را به همراه داشته باشد و آل پاچینو که کاملاً غیرت شخصیت آلدو را پذیرفته است.
بنابراین، فیلم خانه گوچی یکی از ملودرام‌های خوب سینما است که تماشای آن برای علاقه‌مندان این ژانر لذت‌بخش خواهد بود؛ با این حال، این فیلم هنوز هم نیاز به تقویت انرژی برای عناصر عاطفی و پیچیده‌ی خود دارد. در حالی که House of Gucci به اندازه‌ای ملودراماتیک است که جذاب و قابل تماشا باشد، با اجراهای برجسته، به چیزی فراتر از سطحی‌نگری نیاز دارد تا بتواند عمق داستان و لایه‌های پنهان کارکترهایش را مورد کاوش و بررسی قرار دهد.
دیدگاه‌ها