معرفی فیلم “او” (Her)؛ روایتی جسورانه از عشق ورزیدن
فیلم زیبا و تأثیرگذار “او” بکی از بهترین و به‌یادماندنی‌ترین فیلم‌های ژانر عاشقانه می‌باشد که نامش برای همیشه در میان فیلم‌های این ژانر پرطرفدار می‌درخشد. این فیلم که با بازی درخشان تیم بازیگری‌اش و فیلمبرداری بی‌نظیر خود روایتی عمیق از داستان آدم‌هایی را بیان می‌کند که در آینده‌ای نه چندان دور، برای پر کردن تنهایی خود به هوش مصنوعی روی آورده‌اند. تماشای فیلم “او” به واسطه عناصر هنری به‌کار رفته شده در آن هیچوقت تکراری نمی‌شود و برای همیشه به‌عنوان اثری متفاوت و دیدنی باقی خواهد ماند. در ادامه با معرفی این فیلم دوست‌داشتنی همراه پروشات باشید.
- نام فیلم: “او” (Her)
- کارگردان: “اسپایک جونز” (Spike Jonze)
- ژانر: درام،عاشقانه، علمی-تخیلی
- بازیگران: واکین فینیکس، ایمی آدامز، اسکارلت جوهانسون، رونی مارا
- سال تولید: 2013
- جوایز: برنده اسکار بهترین فیلمنامه اورجینال
- امتیاز آی ام دی بی: 8/10
- امتیاز راتن تومیتوز: 95/100
تریلر فیلم
در ابتدایی‌ترین سکانس‌های فیلم “او” شاهد صحنه‌ای هستیم که به زیبایی کل نقش “فینیکس” در فیلم را خلاصه می‌کند. تئودور در آینده‌ای نزدیک در کمپانی‌ای کار می‌کند که کارت پستال تولید می‌کند و او مسئول انتقال دادن احساساتی است که خودش در زندگی کم دارد و حس‌شان نمی‌کند. این صحنه، دوگانه‌ی دردناکی که “فینیکس” در آن گیر افتاده را به‌خوبی نشان می‌دهد.
داستان فیلم “او” در ظاهر راجع به مردی است که عاشق زنی ساخته شده با هوش مصنوعی (با بازی اسکارلت جوهانسون) می‌شود. اما در باطن داستان درباره آشفتگی روابط انسانی و کمکی است که هوش مصنوعی می‌تواند به آدم‌ها برای فهم عشق و روابط، حتی رابطه با صفر و یک‌ها، بکند. “واکین فینیکس” در این نقش آن قسمت دوست‌داشتنی و محجوبش را به ما نشان می‌دهد که باعث می‌شود حس همدردی و نزدیکی بیشتری با کارکترش در این فیلم داشته باشیم و قادر به کنار گذاشتن قضاوت‌ها و پیش‌داوری‌ها درباره نحوه زندگی و ارتباطات او باشیم.
شاید بتوان گفت سوالی که فیلم “او” سعی دارد با آن مخاطبش را به چالش بکشد این است که آیا می‌توان برای عشق هم محدودیتی قائل شد؟ آیا انسان تنها می‌تواند عاشق انسان‌های دیگر و یا حیوانات باشد یا می‌توان مرحله جدیدی برای این احساس درنظر گرفت؟ در فیلم “او” زمانی که شاهد رابطه عمیق عاطفی میان تئودور و برنامه هوش مصنوعی اش هستیم، شاید کمتر به این موضوع که این روش اشتباهی برای عشق ورزیدن و پر کردن تنهایی است فکر کنیم؛ اما مهارت و مقصود اصلی کارگردان این فیلم زمانی مشخص می‌شود که تئودور طی گفتگو با همسر سابقش متوجه می‌شود که او در اصل توانایی برقراری رابطه سالم با مسئولیت بالا را ندارد و برای همین است که می‌تواند احساس شکست خود را در رابطه با کامپیوترش جبران کند.
حتی دوست صمیمی تئودور هم بعد از طلاق از همسرش و درست در زمانی که برخی از حقایق زندگی برایش آشکار شده بود به برقراری رابطه‌ای نزدیک و صمیمی با همین برنامه هوش مصنوعی روی آورد. این موضوع حتی بیش از اینکه نشان‌دهنده ضعف انسان‌ها باشد می‌تواند بر شکننده بودن روابط انسانی و عدم وجود حسی پایدار و وفادارانه تاکید داشته باشد. گرچه این دیدگاه به شکل جدی و جداگانه در فیلم مطرح نشده و به آن پرداخته نمی‌شود، اما باتوجه به پایان‌بندی داستان و سکانس پایانی آن می‌توان چنین برداشتی داشت.
تصاویری از فیلم “او”:
امیدواریم از مطالعه این مقاله لذت برده باشید. منتظر شنیدن نظراتتان هستیم!
دیدگاه‌ها