نقد فیلم بی‌خیال بی‌خیال (C’mon C’mon)؛ اثری عمیق، زیبا و قابل لمس از مایک میلز

نقد فیلم بی‌خیال بی‌خیال – اولین بازی واکین فینیکس بعد از درخشش در نقش جوکر و کسب نخستین اسکار در سال 2021 که اولین‌بار در جشنواره فیلم نیویورک به اکران درآمد. این فیلم درام مورد استقبال مخاطبین قرار گرفت و اجرای بازیگرانش تحسین شد. ما در این مقاله به نقد فیلم بی‌خیال بی‌خیال پرداخته‌ایم؛ با پروشات همراه باشید.

مایک میلز، نویسنده و کارگردان، هدفش را در این فیلم لمس قلب مخاطبانش فرار داده و به‌زیبایی به آن دست پیدا کرده است. شخصیت فینیکس در این فیلم یک روح ملایم است و داستان فیلم در مورد بزرگسالی و درگیری‌های به‌ظاهر پایان‌ناپذیر، سردرگمی و احساسات ریشه‌دار که با بزرگسالی به وجود می‌آیند روایت می‌شود. فیلم C’mon C’mon بزرگسالان را با کودکان در یک تجربه سینمایی متفکرانه و احساساتی مرتبط می‌کند که مطمئناً تأثیر عمیق بر هر بیننده‌ای خواهد گذاشت.

خلاصه فیلم بی‌خیال بی‌خیال: در این فیلم فینیکس نقش جانی، مستندسازی را بازی می‌کند که به کشورهای مختلف سفر می‌کند تا با بچه‌ها درباره افکارشان در مورد ترس‌ها و امیدهای شخصی‌شان مصاحبه کند و از آنها درباره آینده و چیزهایی که دوست دارند به آن برسند سوال کند. صحنه اولیه فیلم همچنین نشان می‌دهد که جانی مادرش را سال قبل از دست داده است و مرگ او هنوز برایش تازه است. پس از برقراری ارتباط مجدد با خواهرش ویو (گابی هافمن)، او از نیویورک به کالیفرنیا سفر می‌کند تا از برادرزاده‌اش جسی (وودی نورمن)، یک بچه عجیب و غریب با تخیلی فوق‌العاده زنده مراقبت کند. در حالی که جانی می‌داند چگونه با بچه‌ها صحبت کند، متوجه می‌شود که بعد از اینکه مراقبت از جسی در آخر هفته انجام شود آزمونی در انتظارش خواهد بود.

کاری که فیلم C’mon C’mon به‌خوبی انجام می‌دهد این است که تاثیر رفتار با وقار با بچه‌ها را به مخاطب نشان می‌دهد. جانی گوش می‌دهد و از آنها یاد می‌گیرد. افکار، نگرانی‌ها و رویاهای آن‌ها به‌هیچ وجه کنار گذاشته نمی‌شوند یا موجب تحقیر و تمسخرشان نمی‌گردد. میلز مطمئن می‌شود که آنها را در شرایط مساوی بزرگسالان قرار داده و اغلب با تکیه بر این تصور که آنها هم مانند بچه‌ها در دنیا گم و گیج شده‌اند و ممکن است برای گذراندن زندگی نیاز به کمک داشته‌باشند، داستان را جلو می‌برد.

از جایی به بعد، فیلم به‌سمت احساساتی شدن گرایش پیدا می‌کند، اما به گونه‌ای که برای سفر شخصیت‌هایش دوست‌داشتنی و معتبر است. C’mon C’mon اثری لذت‌بخش و صادق است، اما تمایلی به تبدیل شدن به یک قلمرو ملودراماتیک ساختگی ندارد، جایی که می‌توانست به‌راحتی در آن حضور داشته باشد.

رابطه بین جسی و جانی صمیمانه و شیرین است؛ تعامل آنها همچنین مواردی را آشکار می‌کند که جانی ترجیح می‌دهد در مورد آنها صحبت نکند، اما به دلیل سؤالات کنجکاو برادرزاده‌اش مجبور است با آنها درگیر شود و به آنها فکر کند. این دو شخصیت به دلیل ناامیدی و ارتباط نادرست لحظاتی را در سکوت و انفعال می‌گذرانند و جانی (مانند بیشتر بزرگسالان) به‌سادگی انرژی لازم برای ادامه دادن پاسخ به سوالات به ظاهر بی پایان جسی را ندارد. صحنه‌های مصاحبه‌ی جانی با بچه‌ها در شهرهای مختلف در هم آمیخته شده‌اند و احساس راحتی را ارائه می‌دهند که مانند امواج در لبه‌های داستان می‌چرخند.

C’mon C’mon از طریق جانی به بررسی والدین، مشکلات، فشار و احساسات پیچیده‌ای می‌پردازد که اغلب به دلیل مسئولیت‌هایی که به همراه دارد به وجود می‌آیند. این فیلم به‌آرامی زندگی، عشق و درد را از طریق ارتباط بیان می‌کند و کاملا بی‌پروا از پیوند عاطفی شخصیت‌هایش برای پیشبرد روایت استفاده می‌کند و آن را به نتیجه‌ای تکان‌دهنده و موثر می‌رساند که توجه هر قلبی را به خود جلب می‌کند.

این فیلم با شیمی محسوس روی صفحه بین فینیکس و نورمن که به‌طرز باورنکردنی خوب است روایتی را پدید می‌آورد که تماشای آن را لحظه‌ای نمی‌توان با وقفه همراه کرد. اجرای فینیکس لایه‌لایه و خاطره‌انگیز است و یک بار دیگر استعداد بی‌نظیر این بازیگر را ثابت کرده‌است.

فیلم بی‌خیال بی‌خیال عمیقا مخاطب را به تفکر وا می‌دارد، اما هرگز از نظر احساسی دستکاری نمی‌شود. تاثیر این داستان چند وجهی با فیلمبرداری سیاه و سفید زیبای رابی رایان چند برابر شده، در حالی که کلوزآپ‌های میلز و نماهای هوایی طولانی‌مدت از شهرها صمیمی هستند و به‌طور همزمان ساخته شده‌اند تا بینندگان احساس کنند کوچک‌اند و فقط انسان‌هایی که از این زندگی می‌گذرند بسیار بزرگ‌تر از هر کسی است. میلز به‌طور یکپارچه شخصیت‌ها و داستان را توسعه می‌دهد و هرگز برای پایان دادن به داستان عجله نمی‌کند.

این فیلم به‌طرز شگفت‌انگیزی در تحلیل خود از بزرگسالی، روابط خانوادگی و فراز و نشیب‌های تربیت کودک جذاب است. C’mon C’mon مخفیانه به ذهن تماشاگران می‌رود و با دقت شخصیت‌ها و درگیری‌های آنها را بدون اشتراک‌گذاری بیش از حد معرفی می‌کند. این فیلم در نهایت یک تجربه تماشایی بسیار انسانی و عمیق است که شما را تحت تاثیر قرار می‌دهد.