رتبه بندی بهترین فیلم‌های کارگردانی شده توسط “بن استیلر” (Ben Stiller) 

با این که “بن استیلر” یک ستاره بین المللی است اما برخلاف آن که پس از آغاز به کارش در سال 1994 شش فیلم بلند در سه دهه متفاوت ساخته است، اما با نقش کارگردانی خود چندان شناخته شده نیست. این بازیگر که برای نقش‌هایش در “مری یه جوریه” (There’s Something About Mary)، “ملاقات با والدین” (Meet the Parents)، “استارسکی و هاچ” (Starsky & Hutch) و “شب در موزه” (Night At the Museum) محبوب است، با ارزش‌ترین خدمات خود در سینما را با فیلم‌هایی به کارگردانی خودش مانند “زولندر” (Derek Zoolander) و “تاگ اسپیدمن” (Tugg Speedman) که توسط او و نظارتش بر کارگردانی زاده شدند به دست آورده است، سبک کمدی خاص او از بهترینهایی است که در خاطره‌ها باقی می‌ماند.

در این پست می‌خواهیم کار او در پشت دوربین را رصد کنیم و مجموعه کارهای او به عنوان یک کارگردان، از بدترین تا بهترین را قضاوت کنیم و بدانیم بهترین فیلم‌های بلندی که او کارگردانی کرده است، کدام‌اند و این که رسیدن به این موفقیت چگونه امکان دارد:” در زندگی از به طرز مسخره‌ای خیلی، خیلی خوشتیپ بودن، چیزهای مهم‌تری وجود داشته باشد.” با پروشات همراه باشید.

6. زولندر 2 – Zoolander 2 – 2016

پس از پانزده سال نبود انگیزه یا حتی دلیلی برای وجود “زولندر 2” به نظر می‌رسد “بن استیلر” مجبور شد بر اساس قرارداد و برای استودیوی سازنده یک اثر بسیار دوست داشتنی را بازسازی کند، و لازم به ذکر است که فیلمنامه نویس، کارگردان، تهیه کننده و حتی خود بازیگر حتی به خود زحمت ندادند صدای نمادین “درک زولندر” را حتی در نصف زمان فیلم، حفظ کنند.

در دقایق ابتدایی، “زولندر 2” مانند یک هشدار عمل می‌کند، پیش درآمد طولانی و نوشتن یک فیلم کاملاً جدید که حتی نیمی از صداپیشگان دوست داشتنی آن حضور ندارند، استیلر سعی می‌کند برای کاراکترها دلیلی بسازد که به دنیای جاسوسی عالیشان باز گردند، این دلایل حتی از دلیل ساخت دوباره این فیلم توسط استیلر هم کمتر هستند، اما از تک تک صحنه‌های این فیلم کسل کننده، کمبود خلاقیت به سادگی ساتع می‌شود.

“زولندر 2” با مدل سازی کمتر، به طرز حرفه‌ای‌تری از مجموعه فیلم “جیمز باند” (James Bond) با بازی “دنیل کریگ” (Daniel Craig) و “مأموریت غیرممکن” (Mission: Impossible) جدید تقلید می‌کند، که باعث می‌شود حس کنید “زولندر 2” یک فیلم کمدی- اکشن زیر حد متوسط شبیه به “مردان سیاه‌پوش: بین‌المللی” (Men in Black: International) است که آدم فضایی‌های کمتری داشته و شخصیت‌های اصلی بیشتری دارد. زیبایی شناسی موجود بی مزه بود، فیلمنامه به اندازه‌ای کلی بود که این فیلم می‌توانست درباره هر کسی باشد، دیالوگ‌ها به کلی آشغال (برخلاف قسمت اصلی آن) بوده و به نظر نقش اصلی به جای آن که بخشی از تار و پود چیزی که استیلر قصد گفتنش را داشت باشد، مورد اجبار قرار گرفته و فرصت طلب به نظر می‌رسید.

در حالی که قسمت اول “زولندر” برخلاف تقلید آن از فرهنگ سوپر مدلی، و پرداختن وسیع به مصرف گرایی بسیار خلاقانه و عالی بود، و خالصانه یک کمدی معمولی و چیزی کاملاً فکری‌تر را پیشنهاد می‌داد، اما “زولندر 2” تنها به وسیله ارتباطش با ویژگی‌های فوق العاده فیلم اول معنا داشت و در کل، آشغال به تمام معنا بود که می‌توان گفت تا به الان بدترین فیلم استیلر محسوب می‌شود.

همچنین بخوانید: فیلموگرافی کلینت ایستوود: بررسی و رتبه بندی تمام فیلم‌های کارگردانی شده توسط کلینت ایستوود

5. زندگی پنهان والتر میتی – The Secret Life of Walter Mitty – 2013

“زندگی پنهان والتر میتی” برای استیلر پروژه‌ای سراسر شوق و ذوق بوده است، و داستان به اصطلاح “هر آدمی” که کارهای فوق العاده انجام می‌دهد، زیر پوستر پایانی مجله لایف، پر از موقعیت‌ها و مکان‌های خاص بوده که زیبایی و شادی را به فیلم افزود. در غیر این صورت کمی بهم ریخته بود.

“زندگی پنهان والتر میتی” از لحاظ موضوعی سعی کرد بین درامی تخیلی و کمدی خالص متناوب باشد، در برخی لحظات این فیلم به طرزی آسان‌تر و پرمدعاتر به ” به سوی طبیعت وحشی” (Into the Wild) شباهت دارد و باقی آن نیز شبیه به نسخه‌ای با محبوبیت کمتر از “ماجراجویی بزرگ پی‌وی” (Pee-wee’s Big Adventure) می‌باشد. در یک لحظه حمله کوسه‌ای صرفاً جهت خنده وجود دارد و در لحظه بعد صحنه پرانرژی اسکیت آزاد در ایسلند، و در حالی که نیت اصلی از این صحنه‌ها این بود که واقعیت و تخیل را از هم جدا کند، نتیجه آن فریب آمیز بوده و تنش‌های زیادی را از ما به عنوان بیننده استیلر، کاهید.

همچنین “زندگی پنهان میتی والتر” سعی داشت بیننده راوادار کند به چیزی اهمیت دهد که واقعاً مطمئن نیست که آیای صحیح است یا خیر. ما فقط می دانیم که ‌این ماجراجویی برای کاراکتر مورد نظر خوب خواهد بود و به طور معنوی او را با دنیای اطرافش مرتبط می‌کند، اما این فیلم بار احساسی داستان را به طرز عجیبی بر حس وظیفه کاراکتر برای عمل به قولی که به عکاس و مجله‌اش داده بود متمرکز می‌کند، چیزی که در “عکس 25” و قسمت پایانی آن مشاهده خواهیم کرد. مسئله این است که این مجله توسط یک فرد بی نام و نشان با نقش آفرینی “آدام اسکات” (Adam Scott) به عنوان شخصیت شرور کارتونی فیلم “تد هندریکس” (Ted Hendricks) خریداری شده است، هندریکس می‌خواهد مجله را تعطیل کند و پس از این که مدام والتر را سرزنش کند، او را اخراج می‌کند (قبل از این که بتواند کار خود را به پایان برساند). باعث می‌شود فکر کنید: چرا او باید این عکس را بگیرد تا به مردی که او را مورد آزار قرار داده بود کمک کند؟ متاسفانه، حس اتحاد و هویت کارمندان مجله و همچنین وظیفه والتر، به خوبی تعریف نشده‌اند.

در واقع فیلم “زندگی پنهان میتی والتر” اسکلت اصلی یک فیلم خاص را دارد، اما به رغم مکان‌های فوق العاده ای که دارد، در تمام قسمت‌ها چیزی جز یک فیلم متوسط نیست.

4. پسر کابلی– The Cable Guy– 1996

استیلر حس مستقل بودن خود را با فیلم پر ستاره و کمدی خود در سال 1996 به نام “پسر کابلی” دنبال کرد، فیلمی که توانست در مجموعه فیلم‌های هزار ساله جایگاه خود را به دست آورد، و هنوز که هنوز است حس بچه‌های دهه 90 و “زمان‌های ساده‌تر و شادتر” را نشان می‌دهد.

“جیم کری” (Jim Carrey) که در این فیلم در نقطه اوج کمدی خود قرار داشت، دو سال قبل فیلم‌های “ایس ونچورا: کارآگاه حیوانات” (Ace Ventura 1 & 2)، “بتمن برای همیشه” (Batman Forever)، “احمق و احمق‌تر” (Dumb & Dumber) و “ماسک”  (The Mask) از او منتشر شده بودند، “پسر کابلی” به خودی خود پروژه خاصی برای کری بود، جاذبه منحصر به فرد این بازیگر که در تمام فیلم‌ها قابل مشاهده است با سبک قابل تشخیص استیلر از “تلخی‌های واقعیت” (Reality Bites) ترکیب شده و فیلمی با محوریت کری را شکل می‌دهد.

در نتیجه فیلمی سرگرم کننده اما نه کلاسیک از کری، و درسی حرفه‌ای برای استیلر که از نقش‌های کوچک و نقش‌های چند کاراکتری در فیلم‌های قبلیش، به نقش اصلی تمام فیلم‌های خودش تبدیل شد، می‌باشد. به نظر در این فیام خارج شدن کنترل از دستش برای او خوش آیند نبوده است.

چیزی که باعث شد “مرد کابلی” در این نقطه از رده بندی قرار گیرد، پرداختن مدام به استیلر و کری برای برخی جالب بود، اما باعث شد برخی دست از خوردن کیکشان بردارند، و همچنین باعث شد ما نتوانیم اثری جالب توجه تر را مشاهده کنیم. اگر این فیلم را به ترتیب پس از “تلخی‌های حقیقت” (Reality Bites) و “زولندر” (Zoolander) تماشا کنید، متوجه می‌شوید این اثر کسل کننده ترین، قدیمی‌ترین و ناخوشایندترین بین این سه فیلم است که باعث می‌شود این پروژه شباهت زیادی به کارهای استیلر نداشته باشد، و به استاندارد کارهای او حتی نزدیک هم نباشد.

همچنین بخوانید: معرفی سینمای موج نوی فرانسه: لیستی از فیلم‌های منتخب به همراه کارگردان آنها

3. زولندر – Zoolander – 2001

به طور حتم مشهورترین فیلم استیلر و فیلمی که شاید مهم‌ترین نقش حرفه بازیگری بلند و ممتاز او را تشکیل می‌دهد، “زولندر” تا همیشه کمدی که همه بایدان را تماشا کنند، باقی خواهد ماند.

“زولندر” با بازیگرانی نظیر “اوون ویلسون” (Owen Wilson)، “میلا یوویچ” (Milla Jovovich)، “دیوید دوکاونی” (David Duchovny) و “ویل فرل” (Will Ferrell) روی صفحه سینما کاری کرد که تا به آن موقع نجام نشده بود، این فیلم فرهنگ محبوب را با فرهنگ تلویزیونی ترکیب کرده و یکی از قوی‌ترین و بهترین کمدی‌های دوره را ساخت، “این چیه؟ مرکز مورچه‌ها؟”

“زولندر” که به معنای واقعی کلمه الهام بخش است، و زمانی استیلر را به عنوان شخصیت اصلی به تصویر می‌کشد که محبوبیت او هرگز بالاتر نبود، روال زمان را دست کاری کرد و چیزی خاص و منحصر به فرد را ارائه کرد، لحظه‌ای در زمان که کمتر کارگردانی آن را ثبت کرده است. پس از دو دهه گذشت زمان نگاه کردن به این فیلم درخشیدن نور جدید به آن محسوب می‌شود، و می‌توان به این پی برد طنز آن در آن زمان تا چه اندازه ماندگار بوده و استیلر چه فیلمساز با استعدادی می‌باشد. پس درگذشت پدر بن یعنی “جری استیلر” در سال 2020، به نظر صحنه‌هایی که کاراکترهای دوست داشتنی‌ها را نشان می‌دهد، معنای جدیدی گرفته است، علاقه بن به پدرش و طنز عالی پدر او، در تمام صحنه‌های این دو قابل مشاهده است.

“زولندر” چند پله بالاتر از کمدی موجود در “پسر کابلی” قرار دارد، اما به دلیل شخصی‌تر بودن آن در رتبه سوم قرار دارد.

2. تندر استوایی – Tropic Thunder – 2008

از لحاظ کمدی، تقلید، بذله گویی و جذابیت هر چیزی که “زولندر” پیشنهاد داده در این فیلم با درکی برجسته‌تر از فرم ساخته شده است و به نظر استیلر هیچوقت بیشتر از این فیلم نامزد اسکار در سال 2008 مرتبط و خود نقدگرانه نبوده است.

“تندر استوایی” به تمام هدف‌هایش در هالیوود رسید، تقلید از موضوعات روی صحنه، دیوانگی پشت صحنه، جستجوی بی پایان برای یک گاو طلایی و تاریخ با بدترین نمایش موجود. “تندر استوایی” با پیش نمایش‌های گمراه کننده ابتدایی که شامل اکشن واقعی، درام و کمدی بودند، زمینه را برای یک فیلم هالیوودی کاریزماتیک به وجود آورد، که به شیوه هالیوودی ساخته شد.

جالب ترین موضوع درباره “تندر استوایی” این است که توانست همزمان فیلمی خاص باشد و یک کمدی بسیار خنده دار برای طرفداران طنز فیزیکی، طنز قابل درک و بازی با کلمات بسازد و به روایتی با ارزش تکیه کند.

“تندر استوایی” مانند دیگر کارهای استیلر، به فیلمی از یک مرد در حال انجام مأموریت شباهت داشت، و درست مانند “زندگی مخفی والتر میتی” یک فیلم پربودجه هالیوودی بود. ستارگان فیلم که خود استیلر “جک بلک” (Jack Black)، ستاره “چگونه اژدهای خود را تربیت کنیم” (How To Train Your Dragon) یعنی “جی باروشل” (Jay Baruchel)، “استیو کوگان” (Steve Coogan)، “نیک نولتی” (Nick Nolte)، “دنی مک‌براید” (Danny McBride)، “متیو مک کانهی” (Matthew McConaughey)، “تام کروز” (Tom Cruise) در نقشی تقریباً فراموش نشدنی و “رابرت داونی جونیور” (Robert Downey Jr) که نامزد اسکار شد، می‌باشند. “تندر استوایی” برای هر کسی چیزی کوچک داشت و در حالی که زمان با برخی از نظرات بحث برانگیز او و تقلیدهایش نامهربان بود، “تندر استوایی” هنوز هم یکی از بهترین کمدی‌های قرن 21 بوده و یکی از موفق ترین کارهای استیلر می‌باشد.

همچنین بخوانید: نگاهی تخصصی به سبک کارگردانی ‌ام. نایت شیامالان و بررسی آثار او

1. تلخی‌های واقعیت – Reality Bites – 1994

وقتی حرف از هدف، معنا و خلاقیت هیچ چیز نمی‌تواند به اولین فیلمش در سال 1994 به نام “تلخی واقعیت‌ها” حتی نزدیک شود، فیلمی که نشان می‌دهد تلاش کردن و هموار کردن مسیر پس از فارق التحصیلی از دبیرستان/ دانشگاه چگونه است.

“ایثن هاوک” (Ethan Hawke) در نقش یک پسر خوش بر و رو اما متظاهر که به بهترین دوستش با بازی “جنین گرافلو” (Janeane Garofalo) یک دختر مستقل و رو به ترقی اما مضطرب، علاقه دارد، خود استیلر نقش دوست پسری عصبی و تاجر را بر عهده دارد، و “وینونا رایدر” (Winona Ryder) در مرکز داستان نقش اصلی قوی، دوست داشتنی و همیشه پر شک و تردید ماست، “تلخی‌های واقعیت” اضطراب‌های یک گروه سنی که هنوز خیلی چیزها برای تجربه دارند، اما همیشه حس می‌کنند زمانشان رو به پایان است را به خوبی و به طرزی بی نقص به تصویر می‌کشد. با این که “تند استوایی” و “زولندر” هر دو بسیار خنده دار و هوشمندانه بودند، “تلخی‌های حقیقت” یک نمایش صادقانه‌تر و تاثیرگذارتر از استعداد استیلر می‌باشد.

این فیلم که توسط فیلمبردار برنده جایزه اسکار عکسبرداری ” امانوئل لوبزکی ” (Emmanuel Lubezki) ضبط شده، فیلمی است که حتی نمی‌تواند برای آن که به اندازه این کارهای جدید استیلر سینمایی نبوده و کمبود تجربه او مورد انتقاد قرار گیرد، فیلمبرداری یکی از بهترین‌های دنیا، که تمام چیزهایی که استیلر سعی در ساخت آن را داشت ساخته و فرهنگی از نوجوانان ضد استبداد را به همان گونه که تصور می‌کرد، نشان داده بی نقص می‌باشد. “تلخی‌های واقعیت” تا به امروز یکی از زیباترین فیلم‌های استیلر محسوب می‌شود.

چیزی درباره “تلخی‌های حقیقت” وجود دارد که در کارهای “ریچارد لینکلیتر” (Richard Linklater) یا “کامرون کرو” (Cameron Crowe) نیز قابل مشاهده است، این فیلم که در سال 1994 اکران شد به عنوان یک درام از مجموعه مشکلات دوران بزرگسالی با اثرهایی همچون ” مات و مبهوت ” (Dazed and Confused 1993) و “مجردها” (Singles 1993) هم رتبه شد.

در حالی که ممکن است افراد به طور سنتی و با تفکر این که استیلر به عنوان یک ستاره یا فیلمساز است نتوانند با آن ارتباط برقرار کنند، می‌توان چیزهای زیادی درباره کیفیت این فیلم گفت “تلخی‌های حقیقت” فیلمی کمتر دیده شده اما منحصر به فرد در پرونده فیلمسازی استیلر است و جواهری دست کم گرفته شده در دوره خود می‌باشد.

امیدواریم از مطالعه این مقاله لذت برده باشید؛ منتظر شنیدن نظراتتان هستیم!