10 فیلم باحال از آدام سندلر که هنوز فوق العاده هستند

از زمانی که “آدام سندلر” به خاطر حضور در فیلم‌های “بیلی مدیسون” (Billy Madison) و “گیلمور شاد” (Happy Gilmore) خوش درخشید و به یک ستاره تبدیل شد، منتقدین از طنز او نفرت داشتند. با این حال سندلر نه فقط به خاطر نقش‌های طنز خود در این فیلم‌ها، بلکه به خاطر نقش‌های بزرگسالانه در فیلم‌های “مدیریت خشم” (Anger Management) و “50 قرار اول” (50 First Dates) تماشاگران خود را به دست آورد.

اغلب کمدی‌های ساخته شده توسط او از اواخر سال‌های 1990 تا 2010 در گیشه موفق بودند؛ و افرادی که با او همکاری داشتند از او تعریف می‌کردند. برای مثال، “پل توماس اندرسون” و “برادران سفدی” از جمله طرفداران طنزهای او هستند، همکارش “جنیفر لارنس” هم در مصاحبه با “Actors on Actors” علاقه خود به طنز او را عنوان کرده است. با این حال گاهی اوقات طنز او چندش آور و آزاردهنده شد (مثل “جک و جیل” (Jack & Jill))، کهنه و خسته کننده به نظر می‌رسید، و مخصوصاً وقتی به نتفلیکس ملحق شد دیگر حرفی برای گفتن نداشت.

مسلماً بسیاری از او تنفر دارند، با این حال، هرازگاهی با یک اثر موفق تماشاگران خود را شوکه می‌کند. او در سال 2019 به خاطر طنز و اجرای SNL دو بار نامزد امی شد، اما برای اولین بار در طول حرفه خود جایزه منتقدین را دریافت کرد. او با کارگردان‌های بزرگی کار کرد، و حتی نزدیک بود با “کوئنتین تارانتینو” (حرامزاده‌های لعنتی (Inglourious Basterds))، “مایکل مان” (وثیقه (Collateral)) و اسکورسیزی (دینو (Dino)) کار کند. در اینجا برخی از بهترین اجراهای حرفه او را به شما معرفی می‌کنیم. با پروشات همراه باشید.

10. مردان، زنان و بچه‌ها – Men, Women & Children – 2014

سندلر با کارگردان‌های بزرگی همکاری داشته، اما نتیجه آن همیشه خوب نبوده است. حتی زمانی که با نام‌های بزرگی مانند “نورا افرون” و “کریس کلمبوس” فیلم ساخت نتیجه‌اش خوب نبود. او در سال 2014 فیلم “پینه دوز” (The Coddler) را با “تام مک کارتی”، کارگردن فیلم‌هایی چون “مأمور ایستگاه” (The Station Agent) و “اسپات لایت” (Spotlight) ساخت که نقش متفاوتی را در اختیارش قرار دارد؛ اما با وجود امکانات نه چندان آماده نمی‌توانست در آن بدرخشد.

فیلم “مردان، زنان و بچه‌ها” از “جیسون ریتمن” فیلمنامه بهتری داشت. ریتمن همیشه از پس پروژه‌های سنگین خوب برمی آمد، و فیلم‌های موفقی می‌ساخت، اما این فیلم کمی برای مخاطب شوکه کننده بود زیرا پس از مدتی جذابیت خود را از دست می‌دهد؛ اما اگر فیلم نقطه پیچیده و سنگینی داشته باشد حتماً اجرای سندلر است که حرف ندارد. او در این فیلم می‌درخشد، مخصوصاً در صحنه پایانی، و این صحنه یکی از بهترین صحنه‌های دراماتیک اوست.

ریتمن خودش هم از تلاش برای این اثر تحت تأثیر قرار گرفته بود و گفت: “نمی‌توانم تصور کنم در این فیلم از این دو صحنه، صحنه‌های سخت‌تری هم برای یک بازیگر بزرگسال وجود داشته باشد، اما همین که جواب مثبت داد، 100 درصد خود را برای فیلم گذاشت. او تعهد داشت، از هیچ چیز نمی‌ترسید، و از همه چیز لذت می‌برد.” بنابراین اگر این دو همکاری دیگری داشته باشند، مسلماً ریتمن نقش بسیار خوبی را برای سندلر کنار می‌گذارد، البته این بار در یک فیلم بهتر.

همچنین بخوانید: لیست بهترین فیلم‌های کمدی سال 2020 که در انتظار اکرانشان هستیم

9. کله پوک‌ها – Airheads – 1994

سه خواننده راک به یک ایستگاه رادیویی نفوذ می‌کنند، و دی جی را مجبور می‌کنند تا تک آهنگ آنها را بنوازد، اما رفته رفته کنترل از دستشان خارج می‌شود. گرچه این فیلم را نمی‌توان یک کمدی شاهکار دانست، اما یکی از آثار دست کم گرفته شده دهه 90 و یکی از بهترین کمدی‌های تماشایی حرفه سندلر محسوب می‌شود. این کمدی “آدام سندلر” نیست، بلکه یک کمدی است که او در آن حضور دارد. شاید بهتر بود با یکی از کمدی‌های معروف او لیست را شروع می‌کردیم، اما بهتر است از “کله پوک‌ها” نام ببریم که هم دست کم گرفته شده و هم متفاوت است.

نه اینکه سندلر در آن زمان ناشناخته باشد، بلکه در SNL حضور داشت، اما این فیلم بود که نقش مهمی به او داد. این نقش از آن جهت اهمیت دارد که او به ندرت در نقش مکمل ظاهر می‌شود، و نه تنها برخی از عناصر اجرای او بعدها به امضای کارش تبدیل شد، بلکه تماشای طنزی که نه زیاده از حد است، و نه می‌خواهد خود را اثبات کند، می‌تواند لذتبخش باشد.

در شخصیت او معصومیتی وجود دارد که او را دوست داشتنی و جذاب می‌کند، ارتباط او با سایر بازیگران خوب بوده، و فیلم ثابت می‌کند برای درخشش در یک فیلم لازم نیست حتماً بازیگر نقش اصلی باشید. شاید بهتر باشد او همیشه در نقش‌های مکمل بماند، نه نقش اصلی.

8. کلیک – Click – 2006

یکی از بهترین کمدی‌های او و یک فیلم دیدنی که با وجود لحظات احمقانه و خسته کننده خود، یک اثر سرگرم کننده و جذاب بوده، و بازیگرانی نظیر “کریستوفر واکن” و “هنری وینکلر” در آن حضور دارند. شاید این کمدی چندان نو نباشد، اما صحنه‌های طنز آن به سندلر اجازه بروز استعدادهایش را می‌دهد؛ رابطه شخصیت او با همسرش باعث درخشش این بازیگر شده، و ارتباط خوب او با “کیت بکینسل” نیز دیدنی است.

“کلیک” در مقایسه با فیلم‌های دیگر “آدام سندلر” ریسکی است، زیرا در لحظاتی تغییر دراماتیک یا حتی مأیوس کننده دارد. بله قسمت دوم فیلم “پدرِ بزرگ” (Big Daddy) هم تغییرات چشمگیر داشت، اما با این فیلم قابل قیاس نبود. متاسفانه لحظاتی از فیلم ناامیدکننده است، و پایان آن هم ناگهانی است، اما به طور کلی اثر خوبی است.

در یک صحنه شخصیت سندلر برای آخرین بار پدرش را می‌بیند و این صحنه با اینکه غم انگیز است، اما هنوز تأثیر خود را ایجاد می‌کند؛ اما این تنها صحنه نیست، بخش سوم پر از لحظات دراماتیک است، و سندلر به خوبی از عهده آن برمی آید. لازم به ذکر نیست که شاید در هیچ فیلم دیگری سندلر صحنه‌های طنز و غم انگیز را در کنار هم نداشته باشد. شاید تمام طرفداران سنلر از تمام فیلم‌های دراماتیک او لذت نبرند، اما این فرصت خوبی بود تا مهارت اجرای دراماتیک را به مخاطبان خود نشان دهد.

همچنین بخوانید: لیست بهترین فیلم‌های ژانر کمدی سیاه که باید تماشا کنید

7. اسپانگلیش – Spanglish – 2004

“جک نیکلسون” همبازی سندلر در فیلم “مدیریت خشم” دو جایزه اسکار از بین سه اسکارش را به خاطر فیلم‌های “جیمز آل. بروکس” به دست آورد. بروکس با انتخاب سندلر برای فیلمی که شاید یکی از بهترین آثارش نباشد، اما در نمایش مشکلات خانوادگی و اختلال-هویت موفق بود، تصمیم درستی گرفت.

بروکس تحت تأثیر اجرای سندلر در فیلم “مشروب – مستی عشق” (Punch-Drunk Love) قرار گرفت، و تصمیم گرفت این نقش دراماتیک را به او بدهد، و سندلر هم در آن درخشید. او نقش یک پدر و همسر عاشق و البته یک آشپز و مالک رستوران را ایفا می‌کند که در ماجراهای غیرمنتظره گیر افتاده است. صحنه‌های او با “سارا استیل” دیدنی هستند.

سندلر برای حضور در این فیلم پروژه “وثیقه” “مایکل مان” را رد کرد که آن فیلم باعث نامزد شدن “جیمی فاکس” در اسکار شد. گرچه ناراحت کننده بود، اما خوب شد او برای فیلم‌هایی چون “طولانی‌ترین حیاط” (The Longest Yard) فیلم “وثیقه” را رد نکرد. در این فیلم هم لحظات به یاد ماندنی وجود دارد، اما “اسپانگلیش” یک فیلم دراماتیک است که نشان دهنده استعداد دراماتیک سندلر می‌باشد.

6. آدم‌های بامزه – Funny People – 2009

گفتیم او برای حضور در “اسپانگلیش” فیلم “وثیقه” را رد کرد، اما برای این فیلم هم شخصیت روث در “حرامزاده‌های لعنتی” را رد کرد. بازهم خدا را شکر که او به خاطر “جاد اپتاو” تارانتینو را رد کرد، نه به خاطر “فرانک کوراکی”.

یک فیلم پر از ایراد که مثل تمام آثار “جاد اپتاو” بیش از حد طولانی است، اما پخته‌ترین اثر اپتاو تا آن زمان بود. در آن زمان اپتاو و سندلر هم خانه بودند، بنابراین فیلمنامه به نفع نقاط قوت سندلر نوشته شد. سندلر نقش یک کمدین بازیگر و میانسال را ایفا می‌کند که طی سال‌ها به موفقیت رسیده، ما فیلم‌های بی کیفیت تولید می‌کند (شما را به یاد کسی نمی‌اندازد؟)؛ او اخیراً به سرطان خون دچار شده، و از آنجا که خود را به مرگ نزدیک می‌بیند تصمیم می‌گیرد به استندآپ کمدی بازگردد.

یکی از معدود درام‌های شخصیتی که سندلر نقش اصلی را برعهده داشته، و با کمک آن توانست استعداد خود را نشان دهد. همچنین شخصیت پیچیده‌ای دارد که به ندرت چنین شخصیتی به او می‌رسد. همکاری او با ستاره‌های دیگر خوب بوده، و فیلمنامه دیالوگ‌های خوبی را در اختیارش قرار می‌دهد. فیلم کمی طولانی است، پس اگر به داستان، شخصیت‌ها یا سبک اپتاو علاقه ندارید، نمی‌توانید فیلم را تحمل کنید؛ اما اگر ان را تماشا کنید شاهد برخی از برترین صحنه‌های سندلر خواهید بود.

همچنین بخوانید: معرفی بهترین فیلم های کمدی این دهه (2019 تا 2010)

5. خواننده عروسی – The Wedding Singer – 1998

“بیلی مدیسون” و “گیلمور شاد” سندلر را به یک ستاره سینما تبدیل کردند، اما گرچه فیلم آخر در روتن تومیتوز امتیاز خوبی دارد، هنوز منتقدین برتر از او متنفر بودند. به همین دلیل “خواننده عروسی” را از آثار پیشین او بیشتر دوست دارند، گرچه طنز او رفتارهای بچگانه دارد، اما این شخصیت او مردی پخته و دلنشین را نشان می‌دهد.

بنابراین به نظرشان این شخصیت او پخته بوده، و یکی از بهترین اجراهایش است زیرا برای اولین بار حساسیت خود به عنوان یک بازیگر را نشان داده، و این حساسیت‌ها در صحنه‌های طنز به نمایش درنمی آیند. سندلر به خاطر آهنگ‌های طنز خود به عنوان یک کمدین شهرت داشته، و آهنگ او در این فیلم به نام Somebody Kill Me Please یکی از بامزه‌ترین صحنه‌های فیلم را نشان می‌دهد.

این فیلم علاوه بر نمایش مهارت‌های طنز، درام و موزیکال او، جنبه رمانتیکش را نیز نمایش می‌دهد. او در صحنه‌های مختلف جذاب بوده، ارتباطش با “درو بریمور” دیدنی است، و آن دو بعدها در فیلم نه چندان موفق “50 قرار اول” و فیلم شکست خورده “مخلوط” (Blended) هم همبازی شدند. یک فیلم زیبا و یکی از بهترین فیلم‌های “آدام سندلر” با وجود لحظات شیرین و دوست داشتنی.

4. بر من حکمرانی کن – Reign Over Me – 2007

سندلر هرگز تا به این اندازه تاثیرگذار نبوده. یک اجرای درجه یک که در آن زمان شوکه کننده بود. این فیلم با وجود صحنه‌های درام پس از “کلیک” ساخته شد، اما احتمالاً غم انگیزترین لحظه‌های سندلر است. فیلمنامه چندان قوی نیست، اما اجرای سندلر در نقش مردی که همسر و دخترش را در حادثه 11 سپتامبر از دست داده، و زندگی منزوی دارد، باورپذیر است و همین فیلم را جذاب می‌کند. “دان چیدل” هم در نقش دوست قدیمی و ناجی او می‌درخشد، و فیلم به داستان دوستی تبدیل می‌شود.

طنز سندلر هنوز وجود دارد، و فیلم را از غمگین شدن بیش از حد نجات می‌دهد. همچنین لحظات خنده دار هم وجود دارد، اما فیلم را به کمدی تبدیل نمی‌کنند. بلکه فقط حس طبیعی بودن به آن می‌بخشند. حتی در کمدی‌های او بسیاری از شخصیت‌ها رفتار متغیر و آسیب پذیری دارند که ممکن است هرلحظه نشان داده شود.

“پل توماس اندرسون” احتمالاً اولین نفری بود که به این جنبه از استعداد سندلر پی برد، و از آن در یک اثر دراماتیک استفاده کرد. در این فیلم این جنبه مجدداً نمایش داده می‌شود؛ اما تصور نکنید بازهم سندلر در نقش سندلری دیگر حضور دارد، بلکه یکی از دشوارترین نقش‌های اوست، و استعداد او به عنوان یک بازیگر را ثابت می‌کند.

همچنین بخوانید: لیست بهترین فیلم های کمدی و حال خوب کن قرن 21 که خنده را به لبانتان می آورند

3. مشروب – مستی عشق – Punch-Drunk Love – 2002

یک کمدی رمانتیک عجیب، جذاب، تاثیرگذار و متفاوت که باعث شد به خاطر کارگردانی حساس و نویسندگی خوب اندرسون، سندلر جایزه منتقدین را به دست آورد. گرچه امروزه این فیلم را جز آثار برتر سندلر نمی‌دانند، اما یکی از آثار خوب این کارگردان است. سندلر هم در نقش اصلی آن می‌درخشد. اندرسون یکی از طرفداران کمدی سندلر بوده، و متوجه شد او با استعداد خود سزاوار حضور در نقش‌های بهتر است.

یک نقش رمانتیک در یک اثر دراماتیک درباره مردی که توسط خانواده‌اش آزار دیده، با تجارت خود مشغول است، خشم بسیاری دارد، و در جستجوی عشق است. مطمئناً شخصیت جالبی است و اجرای هوشمندانه، تاثیرگذار، و صادقانه سندلر آن را جذاب می‌کند. همچنین در کارنامه سندلر جایگاه مهمی دارد، زیرا هر بار که در یک فیلم غیرسندلری حضور می‌یابد، می‌درخشد، و آن را “بهترین اجرای او از زمان مشروب-مستی عشق” می‌نامند.

این اولین باری است که سندلر با نقش دراماتیک خود تعجب همگان را برانگیخت، شاید هم آثار دراماتیک دیگر او چندان به چشم نیامدند. اما ثابت می‌کند که حتی افرادی که از او نفرت دارند هم نمی‌توانند تأثیر او در چنین فیلم زیبا و غیرقابل پیشبینی را انکار کنند. این فیلم باعث شد برای اولین بار تا به امروز نامزد گلدن گلوب شود.

2. جواهرات تراش نخورده – Uncut Gems – 2019

برادران سفدی در سینمای مستقل آثار درخشانی تولید می‌کنند، و به نظر می‌رسد “اوقات خوش” (Good Time) آن‌ها را به مرکز توجه تماشاگران عمده آورد. انتظارات برای اثر بعدی آنها افزایش یافت، و مشخص بود مانند پتنیسون در فیلم “اوقات خوش” به او نیز نقش مهمی می‌دهند، که البته سندلر در آن درخشید.

بیشتر نقش‌های دراماتیک او افراد خوب هستند، بنابراین تماشای او در نقش مردی که طمعش او را شکست داده، دیدنی است. او به همسرش خیانت کرده، به فرزندانش توجه نمی‌کند، و از هرکس دیگری طمع کارتر است. او هرگز چنین نقشی را ایفا نکرد، و آنقدر اجرای خوبی داشت که حتی افرادی که از او متنفر بودند نیز از این نقش استقبال کردند. سندلر هرچه که بود اکنون رشد کرده، و شخصیت چندلایه و تاثیرگذاری را نمایش می‌دهد.

بنابراین در فیلم اتفاقات مختلف رخ داده، و تنش آن هرگز متوقف نمی‌شود، سندلر تقریباً در تمام صحنه‌های فیلم حضور دارد، و تماشای اجرای جذاب، پیچیده و کاریزماتیک او لذتبخش است. امسال او برای نخستیم بار نامزد شد و جوایز منتقدین و همچنین جایزه بهترین بازیگر مرد هیئت ملی بازبینی فیلم را به دست آورد. تمام تعریف‌ها شایسته او بوده، و امیدواریم این موفقیت او را به سمت نقش‌های بهتر سوق دهد، نه اینکه در کمدی نتفلیکس وقتش را به هدر دهد.

همچنین بخوانید: معرفی 25 کمدی محبوب و دیدنی مناسب بزرگسالان (R-Rated)

1. داستان‌های مایروویتز – The Meyerowitz Stories – 2017

شاید دیدن نام “آدام سندلر” و کلمه نتفلیکس در یک جمله حس خوبی را ایجاد نکند، اما این تولید هپی مدیسون نیست، بلکه اثری از “نوآ بامباک” است که در کن اکران شد، که از این نظر پس از “مشروب-مستی عشق” قرار دارد. نتفلیکس فقط توزیع کننده آن است. بامباک بیش از دو دهه فعالیت دارد، و آثار مهمی ساخته که شاید برخی برای همه جذاب نباشد، اما مدت‌هاست که با استقبال منتقدین مواجه شده، و امسال هم با فیلم “داستان ازدواج” (Marriage Story) توجهات را به خود جلب کرد.

“داستان‌های مایروویتز” یکی از بهترین، محبوب‌ترین و شایسته‌ترین آثار اوست، مخصوصاً از نظر اجرای سندلر. داستان درباره خانواده عجیبی است که برای جشن کار هنری پدر در شهر نیویورک دور هم جمع می‌شوند، درحالی که “بن استیلر” و “داستین هافمن” اجرای خوبی داشته، اما فیلم به سندلر تعلق دارد. او نقطه عطف فیلم است. شخصیت او دنی پدرش را ناامید کرده، به تازگی طلاق گرفته، و نمی‌داند چطور پدر حمایت گری باشد. در این دوران بحران شخصیتی را طی می‌کند.

با این حال عناصر دراماتیک اجرای او مانند صدای جالب و صحنه‌های ناگهانی هنوز وجود دارند؛ اما کمدی فیزیکال او دیدنی بوده، و شخصیت را واقعی جلوه می‌دهد. با این حال نمی‌توان آن را اجرای کمدی دانست، شاید دنی پیچیده‌ترین شخصیت او تا به امروز باشد، و او آن را با حساسیت و توجه اجرا می‌کند. در بسیاری از صحنه آسیب پذیری را نشان می‌دهد که قابل توجه است. هنگامی که در کنار دخترش پشت پیانو می‌نشیند و آواز می‌کند، صحنه زیبایی پدید می اید. اجرای او افراطی نبوده، و شاید در پایان فیلم فقط این اجرا را به یاد داشته باشید. متاسفانه اجرای او چندان مورد توجه قرار نگرفت، اما فیلم هنوز بهترین آثار اوست.

فیلم‌های دیگری که شایسته معرفی بودند: صداپیشگی در “هتل ترانسیلوانیا” (Hotel Transylvania)، اجرای دراماتیک در “پینه دوز” (The Cobbler)، و اگر کمدی او را دوست دارید می‌توانید کمدی‌های او از سال‌های 1995 تا 2006 را تماشا کنید. مخصوصاً کمدی کمترشناخته شده “ضدگلوله” (Bulletproof).

امیدواریم از مطالعه این مقاله لذت برده باشید؛ منتظر شنیدن نظراتتان هستیم!