چرا برخی از افراد نسبت به ورزش مقاومت نشان می‌دهند؟
ورزش روزانه برای سلامتی و رفع چاقی موثر است، اما گاهی اوقات برخی افراد در برابر ورزش از خود مقاومت نشان می دهند. تحقیقات انجام شده دلیل این پدیده را نشان می دهند.
در مطالعه‌ای که بر روی نمونه های انسانی و نیز موش‌ها انجام گرفت، محققان دریافتند که میزان بالاتر سلنوپروتئین پی – پروتئینی که توسط کبد ترشح می‌شود – با قابلیت کمتر برای ورزش و بهره بردن از فواید آن، ارتباط مستقیم دارد.
یافته های محقق ژاپنی هیروفومی میزو از دانشگاه کانازاوا در ژاپن و همکارانش نشان می‌دهند که سلنوپروتئین پی ممکن است باعث ایجاد مقاومت در برابر ورزش باشد.
محققان اخیراً یافته‌های خود را در ژورنال پزشکی Nature Medicine منتشر کرده‌اند.
بر مبنای دستورالعمل‌های کنونی، بزرگسالان باید در طول هفته حدود 150 دقیقه ورزش ایروبیک با شدت متوسط و یا 75 دقیقه فعالیت ایروبیک سنگین انجام دهند، تا سلامت بدن شان تضمین شود.
با این حال، متابولیسم و میزان توانایی افراد در ورزش می‌تواند از فردی به فرد دیگر بسیار متفاوت باشد.
محققان اعتقاد دارند که: “برخی از افراد نسبت به فعالیت های ورزشی و ایروبیک واکنشی نشان نمی دهند. به همین صورت، 15 تا 20 درصد بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 در برابر ورزش‌درمانی اثرات هیپوگلیسمیک ضعیفی نشان می‌دهند.”
“این یافته‌ها نشان می‌دهد که برخی از مردم در برابر ورزش مقاومت کرده و نمی توانند از فواید ورزش بهره مند باشند.”
در هر حال، مکانیسم دقیق مقاومت ورزشی برخی افراد کاملا مشخص نیست. تحقیقات پیشین نشان داده‌اند که سلنوپروتئین پی ممکن است در این مورد نقشی داشته باشد، بنابرابن میزو و همکارانش تصمیم گرفتند این ارتباط را به صورت دقیق‌تر مورد بررسی قرار دهند.
سلنوپروتئین پی با مقاومت در برابر ورزش ارتباط دارد
ابتدا، تیم تحقیقاتی تاثیر ورزش را برروی دو گروه از موش‌ها مورد ارزیابی قرار داد: یک گروه دچار کمبود سلنوپروتئین پی، و گروه دوم شامل موش‌های وحشی (گروه کنترل شده) بودند.
هر دو گروه موش‌ها به مدت یک ماه روزانه 30 دقیقه روی تردمیل می‌دویدند. محققان متوجه شدند که موش‌های دچار کمبود سلنوپروتئین پی دو برابر موش‌های وحشی قابلیت ورزشی دارند.
به علاوه در پایان ماه، موش‌های گروه دچار کمبود سلنوپروتئین پی خون در پی تزریق هورمون انسولین کاهش بیشتری را در میزان گلوکز نشان دادند.
محققان همچنین پیش از دورة یک ماهة، سلنوپروتئین پی را به گروه موش‌های وحشی تزریق کردند.
میزان فسفُریلاسیون آنزیم AMPK در عضلات این موش ها کاهش یافت. پژوهشگران اظهار کردند که فسفریلاسیون AMPK با برخی از فواید مربوط به ورزش ارتباط دارد.
علاوه براین، محققان دریافتند که موش‌های فاقد LRPI – یک گیرندة سلنوپروتئین پی در عضلات – قادر به جذب سلنوپروتئین پی در داخل عضلات نبودند. از این گذشته، فسفریلاسیون AMPK با انجام فعالیت های ورزشی تحت تاثیر قرار نگرفت.
نتایج تحقیق ممکن است به داروهای تقویت ورزشی منجر شود
در مرحلة بعد میزو و تیمش تصمیم گرفتند تا اثرات سلنوپروتئین پی را بر ورزش در انسان مورد بررسی قرار دهند.
محققان 31 زن سالم که فعالیت‌های ورزشی چندانی انجام نمی دادند را وارد مطالعه کردند.
تمامی زنان به مدت 8 هفته تمرینات ایروبیک انجام دادند، و حداکثر اکسیژن دریافت شده توسط آن ها به عنوان یک مقیاس مقاومت ورزشی مورد بررسی قرار گرفت.
محققان متوجه شدند، زنانی که پیش از هشت هفته برنامة تمرین ایروبیک در خون خود میزان بیشتری سلنوپروتئین پی داشتند نسبت به زنانی که در این مقطع دارای سلنوپروتئین کمتری بودند، میزان کمتری از دریافت اکسیژن را نشان دادند.
با کنار هم قرار دادن این یافته ها، محققان معتقد هستند که سلنوپروتئین پی با هدف قرار دادن گیرندة LRPI در عضلات قاومت در برابر ورزش را افزایش می دهد.
برای درک دقیق‌تر تأثیر سلنوپروتئین پی بر فعالیت ورزشی تحقیقات بیشتری مورد نیاز است، اما تیم تحقیق معتقد است که مطالعة حاضر راه را برای تولید داروهایی برای کاهش سلنوپروتئین پی برای افزایش فعالیت ورزشی هموار می‌کنند.
میزو و همکارانش می‌نویسند:
“نتایج حاضر نشان می دهند که غربالگری‌های بعدی برای مهارکننده‌های (سلنوپروتئین پی) – LRPI محور می‌تواند به تولید داروهای تقویت ورزشی برای درمان بیماری‌های مرتبط به عدم فعالیت جسمانی نظیر دیابت نوع 2 منجر شود.”
دیدگاه‌ها