بیوگرافی آل پاچینو از کودکی تا به امروز + تصاویر

آلفردو جیمز «اَل» پاچینو بازیگر و کارگردان آمریکایی است. وی بیشتر برای شیوه بازیگری پرشور و برون‌گرای خود و با بازی در سه‌گانه پدرخوانده و فیلم‌های بعد از ظهر سگی، بوی خوش زن و صورت زخمی شناخته می‌شود. او تا به حال هشت بار نامزد دریافت جایزه اسکار شده‌است. پاچینو در سال ۱۹۹۲ با بازی در نقش سرهنگ فرانک اسلید در فیلم بوی خوش زن توانست جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد را به دست آورد. لقب پاچینو سلطان است و او را شاهکار بازیگری در تمام ادوار تاریخ سینمای جهان می‌دانند.

پاچینو در سال ۱۹۶۹ و با بازی در فیلم ناتالی و من توانست خود را به عنوان یک بازیگر قدرتمند معرفی کند، اما بازی وی در مجموعه فیلم‌های سه قسمتی پدرخوانده نام وی را در لیست برترین‌ها قرار دارد. آل‌پاچینو بخاطر بازی در پدرخوانده برای اولین بار نامزد دریافت جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد. او همچنین بخاطر بازی در فیلم‌های سرپیکو، بعدازظهر سگی، پدرخوانده: قسمت دوم و و عدالت برای همه … نامزد دریافت جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد شد و همچنین به خاطر بازی در گلن‌گری گلن راس و دیک تریسی نامزد دریافت جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد. در ضمن پاچینو دو بار برنده جایزه امی برای سریال‌های تو جک را نمی‌شناسی و فرشتگان در آمریکا شده‌است. (جایزه امی، مشابه جایزه اسکار منتها مخصوص برنامه‌های تلویزیونی است)

اطلاعات کلی

بیوگرافی آل پاچینو

آل پاچینو یک بازیگر تئاتر و سینما، کارگردان و فیلم نامه نویس آمریکایی است. آلفردو (آل) پاچینو در نیویورک، در محله هارلم شرقی منهتن به دنیا آمد. والدین این ستاره – رز و سالواتوره پاچینو از مهاجران ایتالیا بودند. زمانی که این پسربچه دو ساله بود والدین اش از هم جدا شدند. آلفردو به همراه مادرش به برانکس جنوبی رفت تا با والدین مادرش زندگی کند.

این ستاره هالیوودی در یک محله جنایی دوران کودکی خود را گذراند. اگرچه آل پاچینو در مدرسه هنر خوب تحصیل کرده بود اما یک کودک سر به راه نبود. به همین دلیل در کودکی او را بازیگر می‌نامیدند. آل جز اوباش بود، از سن 9 سالگی سیگار می‌کشید و در سن 12 سالگی الکل می‌نوشید.

او همچنین اغلب در دعوا و نزاع‌های خیابانی شرکت می‌کرد. این رفتارها بر تحصیل او تأثیر گذاشتند. او در دبیرستان نمی‌توانست در امتحان‌ها قبول شود و به همین دلیل در سن 17 سالگی مدرسه را رها کرد.

این رفتارها باعث شد رابطه او و مادرش به مشکل برخورده و خانه مادرش را ترک کند. آل شغل‌های مختلفی را تجربه کرد، نظافت، خدمتکاری، تحویل غذا و پست نامه. او در همین زمان در تئاتر تازه کار استودیوی HB اجرا کرد و با چارلی لایتون، که دوره بازیگری تدریس می‌کرد، آشنا شد.

آل پاچینو در سال 1966 در استودیوی حرفه‌ای بازیگری فعالیت کرد. این بازیگر پس از اتمام تحصیلات حرفه‌ای اجرای خود را آغاز نمود.

این بازیگر الهام بخش در سایر نمایش‌ها بازی کرد: بیدار خواندن (Awake and Sing)، آمریکا هورا (America, Hurrah)، سرخپوستی که برانکس را می‌خواهد (The Indian Want the Bronx)، ریچارد سوم (Richard III) و آیا ببر کراوات می زند (Does a Tiger Wear a Necktie). او برای بازی در اجرای آخر در سال 1969 جایزه تونی را دریافت نمود.

او در سال 1977 و با بازی در نمایش “آموزش اصلی پاولو هامل” (The Basic Training of Pavlo Hummel) موفقیت‌هایش را تکرار کرد. آل پاچینو حتی پس از ستاره شدن هم تئاتر را رها نکرد و در نمایش‌های مختلف نقش آفرینی نمود: بوفالوی آمریکایی (American Buffalo)، سالومه (Salome)، هیویی (Hughie)، و یتیم (Orphans). اجرا در تئاتر “تاجر ونیزی” (The Merchant of Venice) در سال 2010 باعث شد که در عرض یک هفته بیش از یک میلیون دلار به دست آورد.

فیلم‌های او

آل پاچینو هم همانند بازیگران دیگر فعالیت خود را از نقش‌های کوتاه اغاز کرد. نام او اغلب در عناوین دیده نمی‌شد. اولین فیلم مهم او کمدی تراژدی “ناتالی و من” (Me, Natalie) بود. فیلم مهم‌تر آل پاچینو “وحشت در نیدل پارک” (The Panic in Needle Park) بود که در سال 1971 اکران شد. شخصیت بابی معتاد که توسط او ارائه شد آنقدر تاثیرگذار بود که فرانسیس فورد کاپولا بدون در نظر گرفتن کاندیداهای قبلی نقش مایکل کورلئونه فیلم اکشن “پدرخوانده” (The Godfather) را به او سپرد. این فیلم آنفدر موفق بود که هنوز بهترین نقش حرفه بازیگری او محسوب می‌شود. آل پاچینو برای نقش آفرینی در این فیلم برای اولین بار نامزد جایزه اسکار شد.

فیلم‌های “مترسک” (Scarecrow) و “سرپیکو” (Serpico) در سال بعد اکران شدند. این بازیگر برای بازی در نقش پلیسی به نام فرانک سرپیکو مجدداً نامزد اسکار، جایزه فیلم بریتانیا و جوایز هنرهای تلویزیونی شد و جایزه گلدن گلوب را نیز به دست آورد.

فیلم “پدرخوانده 2” در سال 1974 اکران شد و آل پاچینو برای سومین بار نامزد اسکار شد. او به دلیل بازی در این فیلم و شخصیت سانتینو در تریلر “بعد از ظهر سگی” (Dog Day Afternoon) جایزه بافتا و فستیوال فیلم سن سباستین را دریافت کرد.

او سپس در پروژه‌های بعدی حضور یافت: درام “بابی دیرفیلد” (Bobby Deerfield)، اکشن جنایی “گشت زنی” (Cruising)، ملودرام “نویسنده! نویسنده!” (Author! Author!)، درام تاریخی “انقلاب” (Revolution)، ملودرام “دریای عشق” (Sea of Love) و غیره. اما اغلب این فیلم‌ها با بی تفاوتی مخاطبین و منتقدین مواجه شدند.

در سال‌های 80 تنها یک فیلم مهم از او اکران شد – درام جنایی “صورت زخمی” (Scarface) که پاچینو در آن نقش ارباب مواد مخدر کوبایی را بازی کرد. این فیلم با انتقاد متخصصین سینما مواجه شد اما فروش بسیار زیادی داشت و به یکی از برترین فیلم‌ها تبدیل شد. آل پاچینو برای ایفای این نقش نامزد جایزه گلدن گلوب شد.

اوایل سال‌های 90 برای این بازیگر سال‌های بسیار درخشانی بود. در ابتدا فیلم گانگستری “دیک تریسی” (Dirk Tracy) که براساس داستان‌های کامیکز بود اکران شد. آل پاچینو برای ایفای این نقش نامزد جایزه اسکار و گلدن گلوب شد. در همان سال سومین سری درام مافیایی “پدرخوانده 3” (The Godfather III) اکران شد. آل پاچینو در سال 1991 در کنار میشل فایفر در کمدی تراژدی “فرانکی و جانی” (Frankie and Jhonny) حضور پیدا کرد.

سرانجام در سال 1993 و بازی در نقش یک کلنل نابینا به نام فرانک اسلید در “بوی خوش زن” (Scent of a Woman) باعث شد پس از مدت‌ها مجسمه اسکار را دریافت کند. تقریباً تمام بینندگان این فیلم صحنه رقص تانگوی آل پاچینو با گابریله انور را به یاد دارند.

او سپس در این فیلم‌ها حضور پیدا کرد: مخمصه (Heat)، تالار شهر (City Hall)، دنی براسکو (Donnie Brasco)، هر یکشنبه کذایی (Any Given Sunday)، نفوذی (The Insider) و قهوه چینی (Chinese Coffee). در فیلم مخمصه علاوه بر آل پاچینو، رابرت دنیرو هم حضور داشت. آل پاچینو در سال 1996 به عنوان کارگردان و تولیدکننده در فیلم “به دنبال ریچارد” (Looking for Richard) حضور پیدا کرد.

فیلم مشهور “وکیل مدافع شیطان” (The Devil’s Advocate) که در آن نقش شیطان را ایفا می‌کرد باعث شهرت او شد. کیانو ریوز که نقش اصلی را برعهده داشت در مقابل او ظاهر شد.

این بازیگر در هزاره جدید در فیلم‌های دیگری حضور یافت که باعث تحسین منتقدین شد: فیلم کارآگاهی “بی خوابی” (Insomnia)، درام جنایی “مردمی که من می‌شناسم” (People I Know)، فیلم اکشن “تازه کار” (The Recruit)، فیلم اقتباسی نمایشنامه شکسپیر “تاجر ونیزی” (The Merchant of Venice)، فیلم کارآگاهی “قتل عادلانه” (Righteous Kill) و فیلم تلویزیونی “تو جک را نمی‌شناسی” (You Don’t Know Jack)، که آل پاچینو برای ایفای آن جایزه گلدن گلوب، امی و بافتا را دریافت کرد. این نقش‌ها در کارنامه بازیگری او نقش مهمی دارند.

در سال 2014 فیلم “دنی کالینز” (Danny Collins) اکران شد. بینندگان از این فیلم که داستان واقعی زندگی خواننده موسیقی محلی، استیو تیلسون، بود استقبال کردند و منتقدین هم استعداد او را تحسین نمودند.

زندگی شخصی

آل پاچینو تلاش می‌کرد روابط عاشقانه خود را مخفی نگه دارد. این ستاره هالیوودی روابط عاشقانه متعددی داشت اما بسیاری از زنان رابطه او برای عموم ناشناخته هستند. آل پاچینو هرگز به طور رسمی درباره روابط خود صحبت نمی‌کرد.

این بازیگر در سال 1967 با بازیگر تئاتر، کلایبورگ، همکارش در تئاتر “آمریکا هورا” رابطه داشت که این رابطه 5 سال به طول انجامید.

آل پاچینو در سال 1972 و در صحنه فیلم “پدر خوانده” با داین کیتن آشنا شد. آل و دیان در سال 1974 از هم جدا شدند. او همچنین با بازیگری به نام مارته کلر رابطه طولانی مدت داشت که پس از جدایی به دوستی چند ساله تبدیل شد.

جن ترنت، مربی کلاس‌های بازیگری، برای پاچینو دختری به دنیا آورد و نام او را جولی ماری پاچینو گذاشت. اما این بازیگر با او ازدواج نکرد و پس از مدتی جن را ترک کرد. این زن هرگز همسر پاچینو نشد.

طولانی‌ترین رابطه پاچینو 8 سال به طول انجامید. این بازیگر آمریکایی از سال 1996 تا 2003 با بورلی دی آنجلو رابطه داشت و از او صاحب یک پسر و دختر دو قلو به نام جیمز و اولیویا رز شد. آخرین رابطه این بازیگر با لوسیا سولا است.

آل پاچینو با قد 170 سانتی متری‌اش قد بلندی ندارد اما ظاهر فیزیکی‌اش به دلیل کاریزمای شخصیتی‌اش بسیار جذاب است.

آل پاچینو در امروز

مردم به زندگی خصوصی او علاقه دارند. در سال 2017 رسانه‌ها عکسی را انتشار دادند که آل پاچینو را با معشوقه 38 ساله‌اش نشان می‌داد. این زوج در تعطیلات در مکزیک به سر می‌بردند. گفته می‌شود که این بازیگر آرژانتینی، لوسیا سولا، زن موردعلاقه آل پاچینو است. آن‌ها از سال 2011 هر از گاهی از هم جدا می‌شدند اما اکنون مجدداً در کنار هم هستند.

در سال 2016 فیلم “سو رفتار” (Misconduct) اکران شد. این فیلم موفق نبود زیرا در هفته اول پس از اکران کمتر از 132،292 دلار فروش داشت.

مسلماً چنین نتایجی کارگردان‌ها و تولیدکنندگان را ناامید می‌کند. سازندگان فیلم تصور می‌کردند که استفاده از بازیگران ستاره (آل پاچینو، آنتونی هاپکینز، جاش دوهامل) می‌تواند در موفقیت فیلم در بازار تأثیر بگذارد اما متاسفانه این اتفاق رخ نداد. گفته می‌شود که بودجه این فیلم 11 میلیون دلار بود.

همچنین در رسانه‌ها شایعه شده بود که آل پاچینو قرار است نقش نمایشنامه نویس آمریکایی تنسی ویلیامز را ایفا کند. این بازیگر برای ایفای این نقش به برادوی رفت و برای بازی در نقش اصلی نمایش God Looked Away قرارداد امضا کرد. این نمایش اقتباسی از بیوگرافی نمایشنامه نویس مهم تنسی ویلیامز بود.

تمرینات این نمایش در لس آنجلس آغاز شد و رابرت الین آکرمن کارگردان این نمایش بود. آل پاچینو برای آخرین بار در سال 2015 و برای ایفای تئاتر “عروسک چینی” (China Doll) به کارگردانی دیوید مامت به روی صحنه رفت.

آغاز این نمایش به دلیل تاخیرهای موجود چندان موفق نبود زیرا کارگردان‌ها می‌خواستند از پیشرفت‌های اخیر استفاده کنند. منتقدین از اجراها نیز انتقاد کردند. با این حال آل پاچینو معتقد بود که این نقش به او کمک کرد تا ثابت کند پشبینی های منفی برای این فیلم اشتباه بوده است. با اینکه نمایش‌های دیگر برادوی از لحاظ مالی فروش نداشته و کارگردان‌ها را ناامید کردند اما ین نمایش در یک هفته 1 میلیون دلار فروش داشت.

در سپتامبر 2016 عمارت محبوب آل پاچینو در اطراف لس آنجلس با قیمت 195 میلیون دلار به حراج گذاشته شد.

جملات آل پاچینو

“غرور و تکبر خادمان شیطان هستند. اگر به آن‌ها مسلط نشوی آن‌ها بر تو تسلط پیدا خواهند کرد.”

“اولین قانون این است که هرگز تسلیم نشوی. دومین قانون این است که اولی را به خاطر بسپاری.”

“من به یک زن زیبا نیاز ندارم زیرا با پول‌هایم می‌توانم هر ظاهری به او ببخشم. من به یک زن ثروتمند نیاز ندارم. زیرا در حال حاضر ثروتمندم. من به یک زن آرام نیاز ندارم. تقریباً هر زنی در برابر پول‌هایم آرام می‌شود و اگر نشود می‌توانم او را کنترل کنم. وفاداری و شهرت خوب تنها چیزی است که با تمام پول‌های جهان قابل خریداری نیست.”

“کتاب و نمایشنامه به من کمک کردند تا ذهن و دنیای اطرافم را بهتر بشناسم و آن زمان بود که اتفاقی رخ داد، تغییری ایجاد شد و رفته رفته جدی و جدی‌تر شد.”

“زمانی که بچه بودم از خدا خواستم به من یک دوچرخه بدهد. سپس متوجه شدم این اتفاق رخ نمی‌دهد. پس یک دوچرخه دزدیدم و از خدا خواستم من را ببخشد.”

فیلم شناسی

• پدر خوانده – The Godfather – 1972
• سرپیکو – Serpico – 1973
• بعد از ظهر سگی – Dog Day Afternoon – 1975
• و عدالت برای همه… – …And Justice For All – 1979
• صورت زخمی – Scarface – 1983
• دیک تریسی – Dick Tracy – 1990
• فرانکی و جانی – Frankie and Jhonny – 1991
• بوی خوش زن – Scent of a Woman – 1992
• راه کارلیتو – Carlito’s Way – 1993
• وکیل مدافع شیطان – The Devil’s Advocate – 1997
• تاجر ونیزی – The Merchant of Venice – 2004
• سیزده یار اوشن – Ocean’s Thirteen – 2007
• پسر هیچ کس – The Son of No One – 2011
• منگلهورن – Manglehorn – 2014
• جایی که مرد سفیدپوست می‌دود – Where the White Man Runs Away – 2016

تصاویری از آل پاچینو