10 اکتشاف فضایی جدید با عواقب کیهانی عجیب

در رابطه با حوادث کیهانی و فضایی اکتشافات بسیاری انجام شده است اما گاهی اوقات این اکتشافات آن‌قدر عجیب هستند که نه‌تنها تخیل ما را تحت تأثیر قرار داده بلکه تصور جهانی خطرناک را در اختیارمان قرار می‌دهند. گاهی اوقات به دانسته‌های علمی‌مان بیش‌ازحد تکیه می‌کنیم. این اکتشافات اخیر درباره چیزهایی که نمی‌دانستیم اطلاعاتی در اختیارمان قرار داده و به ما ثابت می‌کند که باید درباره دانسته‌های قبلی‌مان بیشتر فکر کنیم.


10. یک ابرنو اختر منظومه شمسی ما را به وجود آورد

هر رویداد کهکشانی باعث به وجود آمدن پدیده‌های دیگر می‌شود. برای مثال یک ابرنواختر یک منظومه شمسی را به وجود آورد که همان منظومه شمسی خودمان است. منظومه شمسی به‌صورت یک ذره ابری آغاز شد و به ذرات متعددی تبدیل شد که هشت سیاره و صخره‌های متعددی که آن را خانه می‌نامیم از آن شکل گرفتند. اما این فرایند به یک کاتالیزگر نیاز دارد.

این کاتالیزگر همان ابرنواختر است. شواهد آن از ایزوتوپ‌های موجود در شهاب‌سنگ‌های باستانی به دست آمده است. یکی از آن‌ها ایزوتوپ‌های آهن است که به ایزوتوپ نیکل تبدیل شده و ستاره‌های خاص و ابرنواختر ایجاد می‌کند. این شهاب‌سنگ‌ها حاوی ایزوتوپ نیکل است که ابرنواختری را به وجود می‌آورد که موج‌های آن به منظومه شمسی ختم می‌شوند. به این معنا که آن ابرنواختر می‌تواند در جهان به منظومه‌های شمسی جدید منجر شود.


9. پروکسیما قنطورس بی احتمالاً سوخته و بی ثمر است

پروکسیما قنطورس بی قرمزرنگ با 4.2 سال نوری فاصله نزدیک‌ترین ستاره به ماست که به یک سیاره قابل سکونت و زمین مانند پناه داده که پروکسیما بی نامیده می‌شود. اما این سیاه احتمالاً بی ثمر است. در مارس 2017 فضانوردان مشاهده کردند که پروکسیما قنطورس بی در عرض 10 ثانیه 1000 بار روشن‌تر شد. که یا به معنای یک انفجار بود و یا آزمایش فرازمینی. برخلاف حجم کوچک این ستاره آن انفجار از انفجارهای خورشیدی 10 برابر بزرگ‌تر بود.

پروکسیما بی با 4.85 میلیارد سال قدمت در این مدت در حال جذب گرما است. احتمالاً در این مدت تابش‌های شدید جو و آب آن را از بین برده‌اند. بنابراین مشخص نیست که آیا آیندگان آن سیاره می‌توانند از زیست‌بوم گذشته خود اثری ببینند یا نه.


8. ستارگان غول‌پیکر فراوان هستند

جهان آفرینش از آنچه به نظر می‌رسد ستارگان غول‌پیکر (10 توده خورشیدی یا حتی بیشتر) بیشتری دارد. فضانوردان سحابی در رتیل که 180000 سال نوری فاصله دارد جستجو کرده و متوجه شدند این ستاره‌ها از آنچه که تصور می‌کردند 30 درصد عظیم‌تر می‌باشند.

حتی ستارگان بزرگ‌تر هم در حال بزرگ شدن هستند. در گذشته تصور می‌شد که جرم خورشیدی 200 بالاترین حد است اما فضانوردان آن را به 300 جرم خورشیدی افزایش داده‌اند. درنتیجه یک جهان بزرگ‌تر داریم که میزان ابرنواخترها 70 درصد بیشتر بوده و در شکل‌گیری سیاه‌چاله‌ها 180 درصد افزایش وجود داشته است.


7. در جهان انواع جدیدی از سیارات وجود دارند

سیارات در دو بخش هستند، سیارات و سیارات حلقه‌دار. همچنین گاهی حلقه‌های بخار ابرمانند همانند یک گلبول قرمز خون به آن اضافه می‌شود. این حالت از سیارات از برخورد مهیب میان توده‌های سیاره مانند ایجاد می‌شوند. لبه‌های هرکدام از این توده‌ها از بین رفته و ذرات ریز آن ابرهای بخار مانند ایجاد می‌کنند که “هیچ سطح جامد و مایعی” روی آن وجود ندارد.”

تصور کردن یک نوع جدید از سیاره که تابه‌حال نمونه آن را ندیده‌ایم می‌تواند عجیب باشد. شاید دلیلش این باشد که این نوع سیارات نمی‌توانند عمر طولانی داشته باشند، شاید حداکثر 100 سال باقی بمانند که این زمان در بازه کیهانی یک بازه زمانی بسیار اندک است.


6. ستاره‌ها می‌توانند از سیارات کوچک‌تر (و سردتر) باشند

همیشه تصور می‌کنیم که شگفت‌انگیزترین ستاره‌ها از سیارات مهم‌تر هستند. اما ستارگان کوچک‌ترین و بانمک‌ترین ستاره را کشف کرده‌اند که EBLM J0555-57Ab نام دارد. این ستاره تنها 600 سال نوری با ما فاصله داشته و جرم آن تنها 8 درصد خورشید است. در حقیقت این ستاره آن‌قدر کوچک است که کمی از زحل بزرگ‌تر می‌باشد. اما به دلیل وجود مشتری نمی‌تواند بزرگ‌ترین سیاره منظومه ما باشد. این ستاره حتی از برخی از اگزوپلانت های غول‌پیکر گازی هم سردتر است.

این ستاره در بین ستارگان دیگر قرار گرفته، هیدروژن را با هلیوم آمیخته و باعث می‌شود که به‌عنوان یک جسم قهوه‌ای نامعلوم برای دانشمندان قابل‌تشخیص باشد.


5. TRAPPIST-1 آن‌قدر کهن است که نمی‌توان در آن زندگی کرد

هفتمین سیاره‌ای که در فوریه سال 2017 و با هدف جستجو برای یافتن زندگی فرازمینی و سیاره قابل سکونت سیاره TRAPPIST-1 بود. در آن زمان حدس زدند که عمر این سیاره حدود 500 میلیون سال باشد. اما نظریه‌های جدید مانند سرعت سیستم در مرکز کهکشان، محتوای فلزی این ستاره، میزان جذب مواد شیمیایی، و نظریات دیگر نشان می‌دهند که این سیاره و هم‌خانواده‌هایش حداقل با قدمت زمین برابر بوده و شاید دو برابر آن قدمت داشته باشد، یعنی حدود 9.8 میلیارد سال.

بنابراین با توجه به قدمت زیاد این سیاره و رخدادهای کیهانی احتمال وجود حیات در آنجا اندک است.


4. اجسام سیاه ممکن است از بین بروند

تصور می‌شود که اجسام سیاه اجسام ثابتی هستند که هیچ‌گاه از بین نمی‌روند اما اخیراً گفته می‌شود که اجسام سیاه می‌توانند ناپایدار باشد. سرعت ذرات باقی‌مانده از مه‌بانگ پس از 300000 سال با سرعت مدل‌های ارائه‌شده از انفجار اولیه جهان برابر نیستند. این کاهش سرعت می‌تواند زوال اجسام سیاه را نشان دهد که از ابتدای حیات زمین وجود داشته‌اند و به‌مرور به ذرات ریز و کوچک‌تر تبدیل شده‌اند.

تحقیقات جدید نشان می‌دهد که جهان امروزی ازنظر وجود اجسام سیاه 5 درصد ضعیف‌تر است، به‌طوری‌که برخی از آن‌ها از بین رفته‌اند و برخی مانده‌اند. این ذرات ناپایدار ممکن است در چندین صد هزار سال اول از بین رفته باشند. شاید هم از بین نرفته باشند و با تخریب تدریجی‌شان آینده جهان را دچار تغییر کنند.


3. اولین اگزومون؟

سفینه فضایی جستجوگر کپلر تابه‌حال چندین اگزوپلانت کشف کرده است اما تابه‌حال هیچ اگزومونی را کشف نکرده است، شاید دلیلش این است که این اگزومون ها با فاصله زیادی از ستاره‌های این سیارات قرار گرفته‌اند. اخیراً توییتر اخباری را قرار داده که نشان می‌دهد فضانوردان به‌احتمال‌زیاد اولین قمر خارج از منظومه شمسی را کشف کرده‌اند. آن‌ها جسم سیاره مانندی به نام Kepler-1625 b که مقدار قابل‌توجهی از نور ستارگان اش را کمرنگ می‌کند.

سیاره Kepler-1625 b تقریباً به اندازه مشتری بوده و یک قمر به اندازه نپتون با آن همراه است. به‌این‌ترتیب دانش فضانوردی در حال یافت قمرهای بیگانه است. و به‌احتمال‌زیاد در جستجو برای یافتن حیات در سیارات دیگر نیز پیشرفت قابل‌توجهی دیده شود که البته برای این کار به جستجوهای بیشتر تلسکوپ هابل نیازمندیم.


2. انرژی سیاه در حال افزایش است

جهان سریع‌تر از آنچه که باید در حال انبساط است و کسی دلیل آن را نمی‌داند. فضانوردان در شش سال گذشته برای افزایش دقت پارامترهای بررسی خود از تلسکوپ هابل کمک گرفته‌اند. طبق محاسبه‌های آن‌ها جهان با سرعت 73 کیلومتر در ثانیه در مگاپارسک در حال انبساط است. بنابراین دو کهکشان با فاصله 3.3 میلیون سال نوری یا یک مگاپارسک با سرعت 73 کیلومتر در ثانیه از هم دور می‌شوند.

این محاسبات در مقایسه با پیش‌بینی‌های ماهواره پلانک 9 درصد اختلاف دارد، درحالی‌که تنها احتمال خطا 1 در 5000 است. این مطالعات نشان می‌دهد که میزان افزایش انرژی سیاه از آنچه تصور می‌کنیم بیشتر است. شاید با قدرت بیشتری در حال افزایش است. شاید هم با جهان اطراف در حال مبادله و ارتباط بیشتری است. شاید هم ذره جدیدی مسئول این افزایش باشد.


1. تمام ستارگان خورشید‌مانند جفت دارند

اغلب ستارگان همتایانی دارند بنابراین خورشید هم از این قضیه مستثنا نمی‌شود. یک تحقیق جدید نشان می‌دهد که دلیل این مسئله این است که تمام ستارگان خورشید مانند با یک جفت به وجود می‌آیند. فضانوردان در تحقیقات انجام شده بر روی ستارگان جوان تکی و جفت‌دار در صورت فلکی برساووش که 600 سال نوری با ما فاصله دارند تحقیق کرده و با انجام محاسبات به این نتیجه رسیده‌اند که تمام ستارگان خورشید مانند با جفت‌هایی متولد می‌شوند که حدود 500 واحد فضایی از هم فاصله دارند (1 واحد سال نوری = 150 میلیون کیلومتر).

اما این ارتباط در سال‌های اولیه خلقتشان، تنها پس از یک میلیون سال، کمرنگ شده یا از بین می‌روند. اگرچه جهان هنوز هم یک مکان خلوت است و طبق این نظریه 60 درصد این جفت‌ها سرانجام جدا می‌شوند، ستاره‌های باقی‌مانده سرانجام باهم جفت می‌شوند. در حال حاضر احتمالاً جفت فرضی خورشید ما یعنی نمسیس در بین ستارگان دیگر کهکشان از بین برود.

                               

دیدگاه‌ها

بستن فرم